een statement.

Voordat de menigte met de vlammende toortsen voor je neus staat, wil ik je dit laten weten, want je hebt een verschil uitgemaakt in mijn leven. Iets dat de meeste mensen niet kunnen zeggen, zonder elkaar een fabricatie te gunnen.

Ik wil je waarschuwen voor een samenleving die gaat ontstaan, waarin armoede en frustratie de grootste motiverende factoren worden. Waarin iedereen zichzelf ziet als het centrum van een universum dat je niet snapt, en waar je alle energie kwijt bent aan zulke nutteloze doelen als begrip en een antwoord op vereenzaming.

Er is nog een oplossing, maar in een anti-intellectuele samenleving is er geen oplossing te vinden gebaseerd op denkcapaciteit. De oplossing vind zich in de simpelere ervaringen. Liefde en structuur. Dingen die we niet meer zien, omdat we conditioneert zijn om er niet meer in te geloven. En het concept van structuur is zoverre naar destructiviteit geholpen door hulpverleners, dat we niet meer denken dat er nog enige waarde achter zit.

De waarheid, uiteindelijk, vinden we in onszelf. Het zoeken naar de waarheid, vereist geen hulp vanuit de GGZ. Of anderen. Het inzicht ontstaat wanneer we onszelf de ruimte en de tijd gunnen om het in onszelf te ontdekken. Daarvoor is een bepaalde isolatie van de samenleving nodig. Hoe toevallig, dat men ons dit ontraad.

Nu zitten we op een koers. En koers die leidt tot zelfvernietiging. Dit is ons eigen, een impuls die we allemaal delen. De vraag is, zijn we nog in staat om deze om te keren? Kunnen we nog een eigen koers bepalen? Hebben we een keuze, of is alles bepaald door onze diepgewortelde zelfdestructiviteit? Blijven we een uitweg zoeken in artificiële nonsens?

Het antwoord is aan jullie om te geven.