Vergeet-me-nietjes

Op de vroege zaterdagochtend scrolde ik, zoals op elke ochtend, obsessief door mijn favoriete nieuws-app. Want, een mens moet goed geïnformeerd blijven. Naast het nieuws dat er voor de tweede keer dit jaar een totaal ontredderde Groningse boemel uit het weiland getakeld werd was ook daar het bericht waar de ganse natie stiekem op had zitten wachten. Want, wát bespraken aankomend president Donald Trump en onze eigen premier Mark Rutte tijdens hun telefonische theekransje? Voor hen die niet één en al oor waren bij het Oog was daar de beknopte nabeschouwing, die ik met nog kleine oogjes tot mij nam.

Dat onze minister-president Donald gewoon Donald noemt en dat Mark gewoon Mark werd genoemd vond ik persoonlijk geen noemenswaardig feitje. Dat Mark niet op Donald zijn bellijstje stond, die hij twee dagen na het gesprek hooghartig deelde met de Twitterende medemens, vond ik wél dubieus. Wist Donald überhaupt wie hij aan de lijn had toen hij maandag dat bewuste telefoontje kreeg?

“Hoi, met Mark!”, “Mark, wie?”, “Mark. Mark Rutte?”. Vragend had hij Melania aangekeken, maar ook zij wist het niet, de schat. Ik beeldde me in hoe leuk het zou zijn geweest als Melania plots had gezegd: “Mark! De premier van Nederland, du-uh! Het land dat de eerste Europese wolkenkrabber uit de grond stampte die óók nog eens het Witte Huis heet?”. Het idee was lief doch onrealistisch.

Uiteindelijk ging er bij Donald toch een belletje rinkelen en bleef het gesprek, zoals Rutte aangaf, joviaal en informeel. Er werd niemand uitgemaakt voor rotte appel en er werd zelfs gelachen, zo bleek. Waarschijnlijk om de Belgische premier, die Donald óók was vergeten en wiens Engels nog beroerder was dan dat van Rutte werd beweerd. Een Belgenmop is nooit weg, zo zou blijken.

Zoals voorgenomen begon Mark niet over poesjes waar niet naar gegrepen mocht worden, maar babbelde hij door over bruggen slaan en tulpenbollen om vervolgens het gesprek af te sluiten met een casual ‘see ya!’. Er werd beloofd snel weer te bellen, maar niet om dikke mik met elkaar te worden, aldus Mark. En groot gelijk heeft ‘ie. Je bondgenoot vergeten uit te nodigen voor een telefoneersessie lijkt me niet de basis voor een goede vriendschap.

Al ontbijtend beeldde ik me de eerste ontmoeting tussen beiden in. Rutte, in New York, even op de thee in de Trump Tower, maar niet te lang. Want, al genoeg vrienden. En als klein presentje geen dozijn tulpenbollen, maar een kweekset voor vergeet-me-nietjes.