Steken, om te laten vallen

Er steekt iets.
Ik weet niet precies waar de angel zit, of hoe, of wanneer die me gestoken heeft.
Eigenlijk weet ik niet eens of het een angel is.
Het zou ook alleen het labeltje van mijn hemd kunnen zijn, dat me irriteert.

Bijna durf ik het niet te zeggen. Maar goed, bang zijn voor iemands mening is ook triest.
Het zit in mijn hoofd, en misschien lopen wel meer mensen met deze prikkel.

De laatste tijd is het volgens mij gewoon echt zo, dat iedereen anders wordt.
Iedereen, behalve ik.
Dat denk ik echt.

Iedereen waar ik ooit bij in de klas zat, en waar ik mee naar de supermarkt ging in de pauze,
is nu iemand.
Maar dan echt iemand. De een advocaat, de ander kinderarts of eigenaar van een of ander.
Oké, natuurlijk zijn er ook de gemiddelde burgers uit mijn klas gekomen.
En dan heb je mij nog.

Volgens mij heb ik een les gemist, of mij kennende, ben ik gewoon gestopt met de opleiding.
Alles in me zegt dat ik nog jong ben, dat alle opties open liggen, dat ik niet ‘volwassen’ hoef te doen.
Maar alles buiten me zegt dat ik zo langzamerhand toch wel kinderen zou kunnen hebben,
of in ieder geval een rijbewijs.
Dat sommige meningen of kledingkeuzes of handelingen van mij, echt heel raar zijn, helemaal voor mijn leeftijd.
Wat dat dan ook betekend.
Ergens klopt iets niet.
In de media zeker niet, maar ook om me heen, in het ‘echte leven’ is er iets dat terrein wint, als een onontkoombare olievlek.
Het verstikt, en aan de lagen benodigd geachte make-up om me heen, niet alleen mij.
De gemiddelde participant lijkt 35 en is 16.
Dan vraag ik me af of diegene ook een worsteling ervaart.

Het labeltje dat prikt, gaat ook niet om jaloezie, of leeftijd. Dat is niets voor mij, en je bent zo oud als je je voelt, heb ik geleerd.
Misschien is het het labelen an sich. Vanuit anderen, maar vooral vanuit mezelf.
Over het algemeen doe ik wat ik zelf wil, denk ik.
Totdat ik overal rode striemen zie, van door mijzelf geplaatste labels.
Het is iets ongrijpbaars, dat mij heeft gegrepen.

Intussen wordt ik geacht ‘volwassen’ en ‘rustig’ en ‘burgerlijk’ te zijn, of te doen, of daar naar te streven,
terwijl ik mijn id-kaart nog moet laten zien als ik daar een flesje wijn bij nodig denk te hebben.
Ik weet dat ze het wettelijk moeten vragen, om geen boete te riskeren.
Maar toch,
Het steekt.