Je bent niet jouw gedachten

Met alles wat er vandaag gebeurt is of gebeuren gaat. Weet ik niet of je nou komt of gaat. Maar je denkt dat je op weg bent naar mijn eigen/positieve gedachten.
Je vertelt me dat mijn leven niets meer waard is. Je zegt dat ik beter dood kan zijn, dat ik dan van alle pijn en ellende af ben. Ik heb lang genoeg gestreden in m’n leven.

Spijt van zelfmoord kun je toch niet hebben, want je merkt het niet. Doe het nou gewoon, dan heb je rust. De mensen om je heen komen er wel overheen. Hoe veel mensen zullen je nou missen, dat zal wel meevallen.

Je maakt me helemaal gek. Je put me uit. Soms begin ik te gillen omdat ik wil dat je stopt. Niemand kan volledig door jou heen prikken. Ik zie niet eens meer mezelf, hoe ik echt ben. Ik zie mezelf niet meer, kijkend in de spiegel.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, hier zijn we weer. Door mijn vallen en opstaan, ben jij (haast) mijn enige vriend geworden. Maar je bezorgt me alleen nog maar meer problemen. Dus waarom staan we hier dan weer tegen elkaar te praten?

Oh, ik zie de waarheid in jouw leugens. Je zegt dat je niemand aan mijn zijde ziet staan. Maar er zijn mensen die om mij geven en er voor mij zijn! Je bent bij me wanneer ik helemaal alleen ben. Je corrigeert me als er andere/positieve gedachte in me opkomen. Je praat me aan dat ik mag gaan, de strijd is genoeg geweest.

Als ik nu naar mezelf kijk, weet ik het niet meer. Je schreeuwt in m’n hoofd.
Ik knok tegen je, kijkend in de spiegel. Ik zie er zelfs goed uit in een gebroken spiegel. Ik zie de verandering, ik zie je boodschap. Depressie, je bent zo sterk.