GEVALLEN VROUW

Het leek wel alsof het voorval gisteren had plaatsgevonden. Precies één jaar geleden stond ik plotseling aan de grond genageld. De boodschap kwam nauwelijks binnen, maar dankzij de onheilspellende geluiden van de hulpdiensten wist ik wel beter. Met lood in mijn schoenen liep ik naar de schuur om mijn fiets te halen. Enkele ogenblikken later zag ik tussen het publiek mijn vrouw op de koude klinkers van het vochtige fietspad liggen. Ze was omhuld door een bruinkleurige folie verpakking. Schoorvoetend kwam ik dichterbij en maakte een diepe buiging om haar bij te staan. De bestuurder van de auto stond bevroren voor zijn auto en zweeg in alle talen, maar de toedracht was in één oogwenk duidelijk. Hij had verzuimd de met ijs bedekte voorruit volledig schoon te krabben. Hierdoor was hij met een bekrompen blik te kort door de bocht gegaan. Een frontale aanraking was onafwendbaar.

Wij mensen zijn toegerust met complexe instrumenten onszelf te handhaven. Van nature wringen wij ons in alle bochten om gevaar af te weren. Onze hersenen ondernemen constant duizelingwekkende activiteiten om ons lichaam gezond te houden. We streven onophoudelijk naar zelfbehoud en welbevinden. Bij gevaar reageren de hersenen met zeer complexe reacties om ons te motiveren tot adequaat gedrag. We zijn primair geneigd te vechten, vluchten of te bevriezen. Na verloop van tijd kunnen we deze reacties integreren met hogere cognitieve functies en inzichten. De kans onnodig uit de bocht te vliegen neemt daarmee gelukkig af.

Terug van het ziekenhuis kwam ik op nog geen dertig meter van mijn praktijk een patiënt tegen. Onwetend en goed gemutst riep hij ; “ Dat is een goede timing ” Door de bocht genomen is een verkleinde kijk soms wel grappig.