Schietbaan. Levensgevaarlijk.

Schietbaan. Levensgevaarlijk. Rode letters steken af tegen een bord dat ooit wit geweest moet zijn. Ik ben dat bord vaker gepasseerd met de trein. Iedere keer wanneer ik het bord in mijn ooghoeken zie, sla ik mijn boek dicht en staar ik naar de rode letters. De snelheid van de trein laat ze dansen en voor ik het weet is het bord uit mijn gezichtsveld verdwenen. Gevolgd door een tweede bord met dezelfde boodschap. Opnieuw in het Nederlands. Wanneer ik mijn boek er weer bij pak stapelen verscheidene vragen zich op.

Wist je namelijk dat de Engelse taal ontzettend vaak wordt gebruikt in Nederlandse reclame om verschillende redenen? (Redenen waar ik je nu niet mee ga lastigvallen overigens.) En wist je dat iedere bord er is om een boodschap te verzenden naar de lezer? Het is een code dat ontcijfert dient te worden. En de boodschap van dat bord is niet ingewikkeld, echter wel van groot belang.

Wanneer een boodschap moet worden overgebracht, dient men de doelgroep in acht te nemen: welke woorden zijn toepasselijk, welke kleuren vergroten het effect? Taal is ook een dingetje. Met de opkomst van globalisering, en versnelde diffusie, raakte de wereld met elkaar verweven als nooit tevoren. Taal, als communicatiemiddel, verbond mensen over heel de wereld en mensen zonden boodschappen de wereld in. Het kon en kan allemaal. Marketing speelde daar mooi op in en als resultaat is ons kikkerlandje vele Engelse slogans en reclameberichten rijker. Want het doel was en zal altijd zijn: zoveel mogelijk mensen bereiken met een boodschap.

En iedere keer weer, wanneer ik mijn marketing boek op mijn schoot zachtjes dichtsla in de stilte coupe van de trein en ik de dansende rode letters inspecteer, vraag ik me af… wie heeft ooit bedacht om zo’n belangrijke boodschap in het Nederlands neer te planten? Want ook hier valt heel veel winst te halen. Levensgevaarlijk.