Onzekerheid belachelijk?

Je zit samen met een vriend lekker te eten in een restaurant. Hij gaat naar het toilet en jij pakt je telefoon. Zogenaamd onder het mom van ‘even kijken of ik iets gemist heb’, maar ondertussen doe je het vooral omdat jij je enorm ongemakkelijk voelt. Omdat je iedere seconde dat jij daar alleen aan die tafel zit, steeds meer het gevoel krijgt dat al die andere mensen je in de gaten houden. Alsof alle mensen in het restaurant je bestuderen? Iets van je vinden?

Eigenlijk is het toch zwaar belachelijk dat jij je dan zo druk maakt om de mening van een ander? Waarom twijfel je soms over hoe je haar zit of over wat je aan hebt? Waarom druipt het zweet over je rug wanneer je een sollicitatiegesprek ingaat? Jij bent toch gewoon wie je bent? Denk je nu echt dat anderen zich nooit ongemakkelijk voelen? Dat zij perfect zijn?
De één heeft waarschijnlijk enorme zweet voeten en de ander heeft een paar uur daarvoor enorme bonje met zijn vriendin gehad, omdat hij de naam van een meisje in zijn telefoon had staan die zij niet kent. Iedereen heeft wel iets om wat van te vinden, maar waarom maak jij je dan zo druk om die mening van een ander?

Toch lijkt het mens eigen te zijn om je druk te maken om de mening van een ander. Maar waarom? Maakt het nu echt iets uit wat een ander denkt of vindt? Hoe mooi zou het zijn wanneer je dat gevoel niet meer hebt? Gewoon volledig je zelf zijn; een verzameling van alle plussen en minnen. Dus geen telefoon pakken onder het mom van, maar een telefoon pakken omdat je even wilt kijken wie jou een bericht stuurt. Het klinkt als een utopie! En hoe belachelijk ik het ook vind ook ik zat laatst met die telefoon in de hand aan een tafeltje te wachten…