Passend Onderwijs

Ontvankelijk in gedachten,aanschouw ik het eerste voorjaarslicht.De prille voorjaarsstralen die de bodem doen ontwaken uit haar diepe winterslaap.Gedachten broeien op mijn werkplek,omringt door ramen,in stalen frame.Het heeft iets weg van een glazen kooi.
Een glazen kooi met glazen plafond.

Zonder aarzeling komt hij binnen.Vol van leven,vol energie.
Zijn heldere oogopslag werkt aanstekelijk.Zijn lichte grijns verraadt enthousiasme.
‘Hey Mats,kom je naast me zitten?’

Hij zetelt zich op de functionele stoel.Een metalen frame met houten planken,niet meer of minder, recht toe recht aan.Typerend voor het onderwijs.
Een passend zitvlak van gemiddelde omvang,torst enkel het gebruikelijke gewicht.

Mats is er zichtbaar helemaal klaar voor,zoals hij dat voor alles is.
Vanaf het puntje van zijn stoel loert hij nieuwsgierig naar mijn scherm.
Ik grijns,rust mijn hand kort op zijn schouder,’Ik wil weten hoe het met je gaat?’
‘Goed’ antwoordt hij uiterst gepast.Zonder aarzeling,kordaat.Een wel getrainde diplomaat.

Het wenselijke antwoord is alles verslindend.
Knabbelt aan mijn geweten,knaagt aan mijn drijfkracht.
‘Wat gaat er goed dan?’ probeer ik behoedzaam.Behoedzaam edoch onwelvoeglijk.
Een vormeloos gezicht,strakke blik.Geen aarzeling en geen gedachten.
‘Ik maak bijna geen fouten en ik vind de meester en kinderen leuk.’
De steek in mijn buik ontvlamt ongepaste woede.Ondergrondse frustratie schudt het fundament. De grondbeginselen van passend onderwijs.

Onbeschaamd en tactloos lok ik hem,nakend uit zijn veilige tent.Vraag ik hem om uit te steken, boven het maaiveld,boven de school.Zijn vleugels te spreiden en te gaan.
‘Maar leer je ook nog wat op school Mats?Is jouw werk nog uitdagend genoeg?’
Weifeling gevolgd door lange stilte.

‘Mats?’
‘….nee, eigenlijk niet.’

Verborgen schuivend op zijn stoel,voeten scharrelend over de grond.Tastend in het onbekende.
Nog geen jaar geleden zat hij hier ook,raakte nauwelijks nog de grond.
Mats groeit snel in lengte en breedte.In algemene kennis en sociaal inzicht.
Straks past hij niet meer in de kooi.

Samen zitten we in stilte.Mijn ogen glijden van hem naar plafond.
Wellicht heeft het gebouw aanpassingen nodig?Een open dak,een open mind?

Naarstig pak ik de telefoon,zoek het nummer van de architect.
‘Helaas mevrouw’,schalt de stem door de hoorn,zonder aarzeling en overdenking,’het gebouw kan niet aangepast,het glazen dak niet opengebroken.
Wellicht biedt de Leonardoschool een passende oplossing?’

(www.barbarahent.nl)