Mislukte hondjes

Vroeger keek ik op tegen mensen die goede banen hadden en in grote dure huizen woonden.
Ik dacht dat als je dát zou hebben bereikt, dat je dan succesvol bent. Vroeger had ik zelf ook dergelijke wensen. Echter ik werd al op zeer jonge leeftijd chronisch ziek (ME/CVS),en raakte arbeidsongeschikt,heb een laag inkomen en woon in een sociale huurwoning.
Hart voor dieren heb ik van kinds af aan altijd gehad.En ondanks een laag inkomen,vang
ik enkele katten op, waarvan enkele zwerfkatten. Vooral de dierenartskosten zijn duur.Elke maand hebben ze pipetjes/vlooiendruppels nodig. En als er één ziek wordt,kan dat zelfs een paar honderd euro gaan kosten. Maar ik probeer zoveel mogelijk op te sparen voor mijn poezen. Voor mij geen dure breedbeeld TV endergelijke. Voor mij hoeft dat niet.
Een vriendin van mij woont samen met haar moeder in een groot en duur huis in een z.g. Villawijk. Net als ik heeft zij ook van kinds af aan hart voor dieren. En ook zij vangt katten op. En ze heeft ook een paar hondjes uit Spanje en Roemenië geadopteerd. Dit zijn hondjes die ernstig mishandeld en verwaarloosd zijn. En het hondje uit Spanje zat in een z.g. Perrera (dodingsstation) op haar executie te wachten omdat ze van haar af wilden. Mijn vriendin heeft ze geadopteerd. Vooral het ernstig getraumatiseerd hondje uit Spanje was eerst heel bang voor mensen. Inmiddels heeft ze geleerd dat ze nu bij mensen is die van haar houden en dat een uitgestoken hand betekent dat ze geaaid wordt in plaats van te worden geslagen. Ze is nog steeds geen schoothondje. Maar inmiddels kan ze mensen weer wat vertrouwen en vindt het prettig om geaaid te worden. En ze roept onze hulp in als ze even op haar rug of buikje gekrabbeld wil worden vanwege jeuk.
Op een avond toen we met de hondjes aan het wandelen waren, keek ik naar een mooie grote tuin van buren. En ik zei: “Die mensen hebben een groot huis, een mooie grote tuin en een goed inkomen. Misschien willen zij ook wel zo’n getraumatiseerd hondje adopteren”.
Mijn vriendin vertelde me dat ze buren daar al eens op had geattendeerd. En dat hun antwoord daarop was: “Wij willen geen mislukt hondje.” De tranen sprongen mij in de ogen toen ik dat hoorde. Toen besefte ik dat het allerbelangrijkste in het leven niet is dat je een hoog inkomen hebt en een hoge maatschappelijke status hebt verworven,maar hoe je bent geworden als mens en hoe je met je medemensen en dieren om gaat.