Crematie top 4

ben schaafsma 6 mei 2016

Er is niet direct een nare aanleiding voor maar ik denk de laatste tijd vaak na over de muziek bij mijn crematie. Je moet dat niet op het laatste moment laten aankomen. Misschien krijg je niet eens de gelegenheid om zelf te kiezen. Dan moeten anderen het voor je doen. Dat vertrouw ik eerlijk gezegd niemand toe. Je staat er altijd weer van te kijken hoe visite net díe cd uit je eigen verzameling kiest die je niet wilt horen. Die cd die er alleen maar tussen staat vanwege het mooie hoesje of de leuke jeugdherinnering.

Als je op je laatste momenten wel de kans krijgt om je crematie-soundtrack samen te stellen loop je het risico dat het te emotioneel wordt. Omdat je nog iets duidelijk wilt maken. Bijvoorbeeld met The wind beneath my wings van Bette Midler. Dat zou wat de tekst betreft op zijn plaats zijn op mijn crematie. Maar ik ben bang dat het muzikaal vragen zal opwerpen over mijn geaardheid. Alsof je postuum uit de kast komt (of heet het dan uit de kist?).

Het zou wel wat vrolijkheid brengen in de aula en daar heb ik niets op tegen. Om die reden was mijn keuze gevallen op een nummer van Elvis Costello, God’s comic . Het refrein begint erg toepasselijk: Now I’m dead, now I’m dead, enzovoort 5x. De tekst beschrijft hoe God in de hemel zit te mijmeren dat hij achteraf gezien toch de wereld aan de apen had moeten geven. Het nadeel van de keuze voor dit nummer is dat God er in voorkomt. Dat zou een enkeling het idee kunnen geven dat ik op het laatst toch nog tot een of ander religieus inzicht ben gekomen. Ik bid met heel mijn hart dat dát niet gebeurd. Daarom schrap ik Costello maar van mijn lijst.

De oplossing ligt voor de hand. Wie anders moet de muziek op een crematie verzorgen dan The man in black, Johnny Cash? Cash tekende tien jaar voor zijn eigen dood een contract bij American recordings van producer Rick Rubin. Met hem heeft hij zijn mooiste albums gemaakt. Prachtige sobere muziek. De stem van Cash, getekend door een heftig leven, op de voorgrond. De mooiste cd is American III – Solitary man, gevuld met covers, beter dan de originele versies. Draai maar gewoon de eerste vier nummers.