Ik twitter dus ik ben

Ik studeer communicatie en ben bezig met het leren voor de toets: communicatietheorie. Terwijl ik in mijn boek ‘communicatieleer’ (Auteur: Frank R. Oomkes) lees over de invloed van sociale media verlang ik er naar mijn snapchat verhaal aan te passen. Waarom? ‘Omdat sociale media voldoen aan twee sociale basisbehoeften: erkenning en genegenheid’ aldus Oomkes. Klopt, ik ben aan het leren en wil dat iedereen in mijn omgeving weet hoe hard ik aan het leren ben. Ik tweet erover: ‘Mn buurman praat tegen zijn honden alsof het zijn kinderen zijn, hoe kan ik me met dat gebazel concentreren pfff’’ iemand reageert: ‘hahah succes!’: ik twitter dus ik ben, ze vinden me interessant.
In mijn boek lees ik dat uit een onderzoek van Cornell University is gebleken dat facebookgebruik een positieve invloed heeft op je zelfbeeld. Eens even kijken 412 vrienden, niet slecht. Al ken ik mensen die over de 1000 facebookvrienden hebben. Maar wat heb je er nou eigenlijk aan? Zoiets als; op je verjaardag gebombardeerd wordt met felicitaties van al je ‘vrienden’. Misschien is dat wel dat fijne gevoel wat het geeft: ‘Er wordt aan mij gedacht, ik ben geliefd’. Sociale media, dé plek om je ‘beste ik’ te laten zien. Maar we worden er juist mee geconfronteerd, met het succes van anderen, de ‘beste jij’ of ‘beste zij’ of die 1000 vrienden die jij niet hebt. Je streeft naar erkenning op het internet maar hoe zit het met je echte vrienden? Ik heb een vriend zonder facebook, vaak zat wilde ik hem taggen in een bericht die hij ge-wel-dig zou vinden, maar helaas; hij is buiten bereik.
Men kan eenzaamheid voelen door gewend te zijn aan altijd maar die sociale media. Hoe ging een echt gesprek ook alweer? Zoals koningin Beatrix zei in haar kersttoespraak van 2009: ‘met virtuele ontmoetingen is die leegte niet te vullen; integendeel, afstanden worden juist vergroot’. Dan doet die vriend van mij het dus prima. Nu vraagt Oomkes zich af: ‘Ga je contacten online zoeken omdat je ze offline niet kunt krijgen, of zit je zoveel op internet dat er weinig tijd overblijft in de analoge wereld?’. Dat is natuurlijk nog maar de vraag. Of sociale media nou een positieve of negatieve invloed hebben, een ding weet ik zeker; hoe verleidelijk het ook is, tijdverspilling is het hoe dan ook.

Ik heb mijn facebook tijdlijn bekeken, een tweet verstuurt en mijn snapchatverhaal aangepast. Terug in de boeken dan maar, ik heb morgen een toets.