Een brief aan mijn Oma

Lieve Oma,
Mijn Oma, mijn enige overgebleven oma. Ik bladerde gisteren door een foto boek en er kwam een foto voorbij waar ik op stond als 4 jarig meisje omringd door mijn familie. En ineens vroeg ik mij af waar die tijd was gebleven dat ik mijn hele familie om mij heen had. Al die jaren zonder familie lijken ineens verloren jaren. Hoe had mijn leven eruit gezien als ik jullie mijn hele leven had mogen meemaken? Het is zo jammer dat ik al die tijd heb moeten missen, en nu valt het niet meer in te halen. Toen ik van de week bij je was zei je mij dat je oud wordt. Maar alle herinneringen van vroeger weet je nog zo goed. Ineens besefte ik dat als jij er niet meer bent dat er dan niemand meer is waar ik die herinneringen mee kan delen. Ze zeggen altijd: met jou sterven, sterft er een stukje in mij. En dat zal ooit ook zo zijn. Onze herinneringen die jou zo zijn bijgebleven nog steeds na 26 jaar is bewonderenswaardig. Als ik herinneringen met jou wil delen zal ik dat nu moeten doen. Dierbare herinneringen die ik zo graag allemaal wil weten. En als jij ze aan mij verteld zie ik jou voor me en mijzelf als klein meisje van 4 jaar oud. Een meisje die nog niet weet wat haar allemaal te wachten staat in haar leven. Een klein blond meisje zoals mijn eigen dochter nu is. Ook zij weet nu nog niet wat haar allemaal te wachten staat.