Lang & Gelukkig

En ze leefden nog lang en gelukkig. Dat werd ons altijd voorgehouden : vind je prins en je hebt je geluk gevonden. Geen enkel sprookje beschrijft een prinses die te kampen had met PMS, relatieangst of een scheiding. Nee, ze ontmoeten de ware en vanaf dat moment is het leven goed en rooskleurig. Ik vraag me af of dit niet precies is wat er fout zit in onze maatschappij. Het idee dat de moeite en spanning hem zit in de zoektocht, maar niet in het houden van je prins. Is dit niet waarom er hordes relatietherapeuten klaar staan om relaties bij elkaar te lijmen; waarom mensen ongelukkig achterblijven in hun relaties omdat de zoektocht voorbij is, maar het geluk is uitgebleven; waarom we eindeloos doortinderen met griezels en klootzakken omdat we nog niet klaar zijn om de zoektocht op te geven? Ik stem voor een hervorming van het sprookjessysteem. Geen lang en gelukkig meer na de bruiloft, maar een mislukte huwelijksnacht met een knallende ruzie en een lange knuffel om het op te lossen. Een lang en gelukkig waarbij we weten dat het pas het begin is: dat het echte werk hem zit in het elkaar kunnen uitstaan op een drukke maandagmiddag met gillende kinderen en 5 euro op de bankrekening en de echte zoektocht niet in de groteske, romantische ontmoetingsverhalen zit maar in de alledaagse dingen, zoals samen sopgevechten houden tijdens de afwas, de schoonouders trotseren met kerst, in knallende ruzies en gooien met borden… en in elkaars armen wakker worden: wetende dat je elkaar elke dag weer een beetje meer aan het veroveren bent. Dat noem ik pas een sprookje.