Denderende geneeskundetrein

Laatst belandde ik in een te kort treinstel. Daar stond ik dan als sardientje in blik, met achttien mensen in het voorstuk van een coupé. Ik kon geen stap verzetten, maar ik stond zonder nabije stink oksels. Dit is prima vol te houden, dacht ik.

Gedurende de reis was er geen onthouden aan het gesprek van twee meiden, geneeskunde-studenten, te volgen. Na een tijd lang over ECG’s, snij-practica en allemaal ingewikkelde woorden – die kan ik jullie beter onthouden – te praten, kwam bloedprikken aan bod: “Ik vind het ook zo bijzonder dat er mensen van bloedprikken flauwvallen! Dat lijkt me lastig. Maar ja, naalden zijn natuurlijk ook lang en puntig. En als je die dan zo in je arm zet…” Man-Van-Rechts besloot op dit moment om iets te zeggen: “Er zijn ook mensen die misschien al niet lekker worden van alleen maar verhalen over naalden.” De man en ik wisselden blikken uit: wij begrepen elkaar. Medische studente: “Ja, dat snap ik ook niet! O ja, iemand had laatst bij mij bloed geprikt, maar ik heb nog steeds een blauwe plek! Aderwand, stuwband, zelf doen, bla bla […].”

Vrouw Op Links gaf de dames een tijdje later nog een hint: “Er zou hier iemand maar onwel worden… Je kan geen kant op!” Meid met glimlach: “Maar, we hebben medische kennis In Tha House!” Vrouw: “Zoiets dacht ik wellicht al te horen, ja.” De trein van medische begrippen en ziektes denderde door en eerlijk, daar werd ik niet gelukkig van. Hartaanval. Diabetes. Kanker. Bijna alle fouten in de menselijke machine kwamen voorbij.

De twee studentes waren zo enthousiast over hun vak, dat ze vergaten wat voor invloed hun gesprek kon hebben op andere mensen. Zestien mensen stonden in stilte mee te luisteren met het gesprek, waarvan onbekend of er iemand meereisde met vergane-glorie-botten. Of iemand met een psychische stoornis of een way-too-hoog cholesterol. Op weg naar een het ziekenhuis of er vandaan. Of iemand met een bekende die binnenkort een spannende hersenoperatie ondergaat. En daar bereikte de doordenderende trein mijn eindstation. Dit gesprek raakte niet iemand met naalden-angst. Het raakte mij. Arts van Toekomst: “Goh, maar chirurgie, daar wil ik uiteindelijk niet werkzaam zijn, hoor. En hersenchirurgie, wat ver-schrikkelijk eng zeg! Dan moet je wel heel precies zijn, want één kleine fout, en het is allemaal klaar.” Gelukkig kwam de de derde hint, gegeven door mij, aan.

Toen stapte ik uit.
Zij moesten nog iets verder reizen.