De grote wisseltruc

Beste meneer,

Vandaag kwam jij (mag ik jij zeggen?) in de winkel waar ik werk om schoenen te kopen. Ik vroeg of ik iets voor je kon betekenen. Jij vroeg naar een paar blauw met grijze Hugo Boss schoenen, en na even te twijfelen besloot je dat je maat 42 had.

Toen ik na een paar minuten terug kwam van de zolder merkte ik dat toen ik bij je aan kwam, de verkeerde schoenen in de doos zaten. Jij twijfelde even, deze vond je namelijk ook mooi, maar toch net iets te duur. Na een verontschuldiging en een wisseltruc kwam ik vervolgens naar beneden met het juiste paar schoenen. In de aanbieding voor 129 euro.

Jij paste de schoenen en liep een aantal keer heen en weer voor de spiegel. ‘Is de maat oke?’ vroeg ik je. Jij antwoordde dat de maat prima was. Naast je lag een andere blauwe schoen van hetzelfde merk. Of je die ook even mocht passen in een 42.

In mijn loopje naar de computer om te kijken of deze er was bedacht ik me dat de zwarte versie ook in de winkel stond in een 42. Toen de blauwe er niet was, bood ik aan om deze te bestellen voor je. Je zou de zwarte kunnen passen om de maat te testen. Jij stemde in en ik plukte hem uit het rek. Jij zei dat je ze even allebei wilde passen. En dus liep ik naar boven, het andere paar in goed vertrouwen bij jou achterlatend.

Toen ik terug kwam was je weg. Als aandenken had je jouw oude schoenen naast de zitbank laten staan….

Beste meneer, ik hoop dat er een noodgeval was waardoor je ineens weg moest en daardoor geen tijd had om je schoenen om te wisselen.

Stiekem weet ik dat dit niet het geval is. Stiekem hoop ik dat je elke keer als je die schoenen draagt, beseft dat je oude schoenen waar je wel voor betaald had, lekkerder zaten.

Groet,

de verkoopmedewerkster