Wat niet weet, wat niet deert

Weer een rocklegende dood. We kunnen er maar beter aan gewend raken, want de komende jaren zullen ze langzamerhand allemaal verdwijnen. Tragisch, maar ook pijnlijk mooi was het feit dat Bowie al anderhalf jaar wist dat hij op sterven lag. Bowie besloot achttien maanden geleden bewust voor de wereld te verzwijgen dat hij kanker had. Hierdoor werd zijn dood zijn laatste kunstwerk. Het geluk is met de onwetenden, moet Bowie gedacht hebben. En ik ben het met hem eens. Ik persoonlijk had een stuk rustiger geslapen als ik niet had geweten dat onze eigen La Paay het met Bowie gedaan had. “Het was wel iets meer dan alleen zoenen, Matthijs”, giechelde Patrice bij De Wereld Draait Door. “Nou gadverdamme, zo’n vieze voetnoot in de popgeschiedenis hebben we nog niet gehad, of wel Leo?”, hoorde ik Matthijs denken. Ook Matthijs leek het eens te zijn met Bowie: het geluk is echt met de onwetenden. Maar niet minder dan een dag later werd de mening van Matthijs alweer genuanceerder. De Zweedse politie hield ons namelijk, anders dan La Paay, wel onwetend. Alleen ging het hier over een massa-aanranding op een Zweeds festival. Niet dat we van deze kennis wel gelukkig waren geworden, maar om de zaak dan maar geheel in de doofpot te stoppen? Argument: om de Geert Wildersen van deze wereld aanhangers te onthouden. Zo zie je maar, zelfs met goede argumenten kan je de verkeerde beslissing maken. Eerlijkheid duurt immers het langst. En als je me niet gelooft, vraag het dan maar aan Patricia. Zelf vroeg ik het aan Mart Smeets, die ik ergens tussen de dood van Bowie en de bekentenis van La Paay tegenkwam in de trein. Of hij het geweten had, dat Bowie al anderhalf jaar kanker had. “Youri”, begon hij, “als je dat gelooft, ben je nog dommer dan je eruit ziet”, zei hij op een niet onaardige toon. “Maar eerlijkheid duurt dus altijd het langst?”, vroeg ik hem. “Uiteindelijk komt de waarheid altijd naar boven, en na een periode van onwetendheid is die waarheid altijd zo zuur als de vagina van Patrice”, besloot hij. Na de treinrit zijn we nog een biertje gaan drinken. Na zeven biertjes en ‘rebel, rebel’ keihard meegezongen te hebben, besloot ik het nog één keer te wagen. “Maar serieus Mart, heb je het echt nooit geweten?” Hij boog zich voorover en fluisterde: “Tuurlijk wel Youri, maar ik wou dat ik het niet geweten had. Want wat niet weet, wat niet deert.”