Het zwarte gat

“Wat ga je doen als je je diploma getekend hebt?” Ik weet het niet. “Huh, ga JIJ niet doorstuderen?” Nogmaals, ik weet het niet. Aan de ene kant snap ik de vraag wel, hoor. Ik ben mijn studie lachend doorgekomen: haalde de ene 8 na de andere 9 en andersom (en oké, af en toe een 6). Maar tegenwoordig word je aangekeken alsof je ernstig ziek bent, als je zegt dat je niet weet of een master wel wat voor je is.

Lange tijd dacht ik het te weten. Het was een soort doel, een ultimatum dat ik stelde aan mezelf. Na mijn studie moest en zou ik die master volgen. Zelfs versneld, zodat die doctorandustitel een halfjaar eerder in mijn Hotmailondertekening stond. Helaas is die droom in duizend stukjes gevallen. Ik volgde alvast één vak van de master, om te kijken of het wat voor me was. En hoe meer colleges ik volgde, hoe langer ik met de stof bezig was, hoe verder mijn droom van mij verwijderd werd. Ik wilde dit niet. En god, wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. Anders zat ik nu nog iedere avond te speculeren over welk jurkje ik zou dragen op mijn bul-uitreiking.

Over een paar maanden onderteken ik mijn hbo-diploma. Heel netjes, precies binnen vier jaar. Ik kijk uit naar dat moment. Maar dan komt het, het zwarte gat. Want voor het eerst in mijn leven heb ik geen zekerheid. Vanaf mijn geboorte wist ik al: als ik straks vier jaar ben, speel ik met de kleuters. Tegen mijn elfde levensjaar kwam de keuze voor de middelbare school, nou die was snel gemaakt. Toen kwam de studiekeuze. Ook in één keer raak. Maar welke keuze komt er nu? Sommige mensen uit mijn omgeving zien het niet als een keuze: “Ach, ga toch lekker werken. Je hebt je ouders al genoeg gekost”, aldus de oude garde. Mijn leeftijdsgenoten denken tegenovergesteld. Want ja, wij werken immers tot ons lichaam er genoeg van heeft. Zit ook wel weer wat in. Ze maken het me niet makkelijk. Telkens als iemand me bijna overhaalt om gewoon te gaan werken, komt er weer een ander met een verhaal over hoe geweldig die master hem bevalt.

Misschien zit ik over een jaar achter mijn bureau, glimlachend mijn banksaldo te checken. Misschien ook zit ik te zwoegen in dikke pillen met academische termen. Of bliep ik schuurmachines en muurverf weg achter de kassa van de Gamma. Ik weet het niet. Wel heb ik een besluit genomen, ik luister alleen nog maar naar mezelf.