achter de keuken-schermen

Zelfs de beste restaurants blijven een heel enkele keer geheel onvoorzien leeg. Zoals bijvoorbeeld bij extreem slecht weer. Wat moeten de koks dan? Het was de laatste week voor onze zomersluiting van 2010 toen het ineens extreem begon te onweren. Bijna niemand ging meer de weg op en ons restaurant bleef nagenoeg leeg.

Wij als kokkies waren ‘s morgens al vroeg komen opdagen en waren het noodweer voor geweest. Iets na het middaguur hadden we alles gedaan wat we konden. Dus wat nu? “Party-time!” riep een leerling-kok. De meligheid had al enigszins de overhand gekregen door het gebrek aan arbeid. Met als gevolg dat onze fantasierijke sous-chef, al giechelend, had bedacht dat hij met een draadspaan kon doen alsof hij gitaar speelde.

Een lange, beetje slungelige collega nam met een droge uitdrukking de draadspaan over, hing hem aan de afzuigkap en imiteerde een presentator van een bokswedstrijd. Hij introduceerde “in de ene hoek” de creatieve sous-chef en “in de andere hoek” de leerling-kok. De draadspaan-competitie was geboren.

Klinkt niet moeilijk toch? Een geintje maken met een keukenvoorwerp? Maar na een gitaar en een laaghangende scrotum is een draadspaan gewoon weer een draadspaan. Mijn collega’s gebruikten het grote, pollepelvormige ding nog als snorkel, een te groot ooglapje, een bezem bij een curlingwedstrijd, een golfclub, en een niet werkende pen. Ook trok de sous-chef nog de schoen van een collega tegen zijn zin uit en probeerde hem daarna weer aan te doen met de spaan als schoenlepel.

Aanluitend meende de meest inventieve sous iets briljants te hebben bedacht. Voor de uitvoering kropen hij en de draadspaan al hikkend van het lachen achter een werkbank en langzaam kwam er een “periscoop” omhoog van achter de werkbank die naar links en rechts keek. Die vervolgens schrok van “de lelijke koppen van zijn collega’s” en in panische ontzetting weer terugschoot achter de bank.

Het enige echt grappige hieraan was dat tijdens de gehele sketch er voortdurend een huilend gelach van achter de werkbank klonk van een volwassen man die maar bleef schateren om zijn eigen hilariteit. De schuddende periscoop was dan ook teken van zijn onbekwaamheid om zijn gebulder in bedwang te houden. Toen de periscoop ineens niet meer tevoorschijn kwam besloten we maar eens een kijkje te gaan nemen en troffen daar een op de grond liggende man aan met roodbetraande ogen die niet meer kon opstaan van het lachen.

Wat heb ik toch een fantastisch vak.