Je kijkt me aan

Je kijkt me aan, diep in mijn ogen. Ik kijk naar jou en zie de weerspiegeling in jou ogen. Zo zitten we een minuut lang zonder te knipperen.
Diep in gedachten, wat betekent dit, wat kan het betekenen en wat willen we dat het zou betekenen. Gedachtes schieten door mijn hoofd. Hij ik wij? Zou dit kunnen, zou dat passen, ik bedoel jou in mijn leven op deze manier, niet meer die afstand tussen ons?
Twee verschillende visioenen, karakters, types noem maar op. Nee is mijn antwoord. Dit kan niet, dit wil ik niet en dit mag niet.
Mijn telefoon gaat. Jij bent het. Afspreken?, vraag je met een enthousiaste toon? Op één of manier schreeuwt mijn lichaam om aandacht, wilt bij jou zijn en zou je overal willen aanraken. Mijn hart zegt nee, dit mag je niet doen, dit verpest alles. Toch ga ik. ‘Wat maakt het uit’ denk ik. Ik lig tegen je aan. We zetten een romantische speelfilm op. Zo’n pure voorspelbare film uit 1995. De film gaat over een stel die verliefd wordt, er gebeurd het 1 en ander en uiteindelijk komt het allemaal goed. Ik dacht na en vroeg mij af wanneer het fout zou gaan tussen ons. We hebben het net zo leuk, maar eigenlijk kan dit niet. Het gevoel in mij zegt dat dit niet lang goed gaat en dat het niet klopt. Maar toch wil je bij me zijn. Ik blijf liggen en geef je een kus op je wang. Ik val in slaap. Ik wilde het einde niet zien, ik wilde niet zien hoe het romantische stel in de film lang en gelukkig verder leefde terwijl ik met twijfels in mijn hoofd tegen jou op de bank lag.
Wat denk jij, wat denk ik… we waren toch zo open naar elkaar. Maar toch ook weer niet. Konden we niet gewoon goede vrienden blijven? De leuke buren die vriendschap konden houden? De mannelijke BFF die ik nooit heb gehad? Mijn gedachtes kregen meer helderheid.
Je doet afstandelijk en zoekt geen contact. Mijn onderbuik gevoel verergert en ik krijg argwaan. Ik voel het, ik voel het altijd aan. Ik haat mezelf op dat moment, ik wil niks voelen. Ik wil niet dat jij mij iets interesseert en ik zet een film op. Er ontstaat een woordenwisseling, een redelijk gesprek en het einde is inzicht. Ik loop bij je weg en sla de deur dicht. Ik wil je niet meer zien, alsof je met een mes door het vertrouwen hebt gesneden. Ik geloofde de ziel diep in jouw ogen waar ik minuten lang in kon kijken. Nu ontwijk ik ze, wil ik alleen zijn met de mensen die ik kan vertrouwen en hen nog meer lief hebben.