Akwazjoggen klinkt zo gek nog niet

Mijn hart klopt in mijn keel. Ik hijg als een zeehond in barensnood. Ik voel een enorme, beklemmende druk op mijn borst. Ik maak me zorgen. Dit kan niet goed zijn. Ik ben alleen in de polder. Ik probeer niet panisch een cardioloog te googelen.

Ik ben weer opnieuw begonnen met hardlopen. Waarom? Op het moment zelf, weet ik dat ook niet, maar ik heb de utopie dat ik hierdoor eenzelfde lichaamsbouw en maat kan krijgen als pre-zwangerschap Doutzen Kroes. Of post-zwangerschap, dat is bij Doutzen om het even.

Vijf jaar geleden heb ik het ook gedaan, hardlopen. Met een groepje onder begeleiding van een fysiotherapeut. Doel was meedoen aan de ‘Rottemerenloop’. Een hardloopgroepje is een gezellige stok achter de deur, maar er waren ook dingen die ik níet leuk vond. Zoals intervaltraining. Mijn God wie dat ooit heeft verzonnen. De oefening van ‘optrekken van sjok naar draf naar galop’ en dan acuut remmen, kon mij niet bekoren. Een medeloopster viel hierbij plat met haar gezicht op het asfalt, hierop een bloedvlek achterlatend. Enfin, die rotte Rottemerenloop heb ik uiteindelijk wel gelopen.

Na de geboorte van ons jongste gezinslid, ben ik weer gaan sporten, maar bij de bodyshape lessen voel ik mij onprettig in mijn strakke outfit. Bij de tennisles voelde ik vanalles drillen. Daarom ben ik weer begonnen met hardlopen. Dit keer met de ‘hardlopen met Evy’-app. Deze bestaat alweer lang, maar zoals in mijn eerdere column staat, behoor ik wat noviteiten betreft bij de late majority. De app bevalt goed. Na wat verwarring toen Evy zei “Ga nu eerst een minuut lopen”, waarbij ik dus ging lopen, en ze vervolgens meldde “Ga nu een minuut wandelen”, was ik me bewust van de Belgisch-Nederlandse taalbarrière. Ze zegt af en toe iets tijdens het hardlopen. Niet te vaak, precies genoeg. Ze zegt met haar zalvende Belgische accent dingen als “Heb je een blessure waardoor je tijdelijk niet kunt lopen, overweeg dan om te gaan akwazjoggen.” Waarbij ze geduldig uitlegt wat ‘akwazjoggen’ inhoudt. Ik heb het nodig, anders mag ik van mezelf een pauze inlassen bij de eerstvolgende boom.

Ik ben bij training drie, maar ga vol goede moed door. Wie weet, zien jullie mij binnenkort “in net zo enen kleed als Doutzen” rondwandelen, nadat ik het trainingsschema heb afgerond zonder ook maar één keer met mijn smoelwerk op Neerlands plaveisel te zijn gevallen. Waarna manlief blij zal uitroepen “ik zie u graag”!

Gelukkig heeft utopie zowel in België als in Nederland dezelfde betekenis.