No touch, no talk, no eyecontact?

Het is een mooie ochtend en ik besluit met mijn hondje te gaan lopen in het park. Samen wandelen we het paadje op richting het losloopgebied. Op de P-plaats zag ik al een dierenambulance staan; ach, god, die heeft natuurlijk ter plekke moeten ingrijpen bij een noodgeval. Echter, wij zijn het pad nog niet opgelopen of de deuren van de bestelbus zwaaien open en 2 ietwat gezette dames in houthakkershemd stappen uit, evenals een witte herdershond. Het blije beest (huh? Hij kwam toch net uit de ambulance?) kwam enthousiast op mijn Manou afgerend. Manou draait zich nuffig om en steekt arrogant haar neus omhoog om de nieuwkomer te laten zien dat ze toch echt niet bang is. Hij (of zij, dat zie je nooit van zo’n afstand) weet echter niet goed raad met deze situatie. Ik loop rustig door: honden lossen dat soort dingen altijd zelf op, heb ik van Ceasar geleerd. Als ik haar roep, komt ze aangelopen. Dat is het teken voor de ‘White Shepherd’ om de achtervolging in te zetten en haar keihard onderuit te kegelen! Manou is het nu spuugzat en zet haar keel op: overigens geheel terecht als je het mij vraagt! Nu gaat het uit de hand lopen, denk ik, en grijp de ‘WS’ in zijn nekvelleke. Vervolgens sta ik te wachten tot een van de houthakkershemden aan komt snellen: "Hou je poten van mijn hond af!" Ook goedemorgen! Ik probeer rustig te blijven en ik zeg: "ik doe hem geen pijn, hoor." Ik probeer haar dus mee te laten dalen tot een ‘calm en assertive’ energieniveau; dat werkt blijbaar bij mensen niet? "Maakt me niet uit, hou je handen van hem af!" Ik laat de hond los, enigszins verbouwereerd dat mijn Ceasartruc niet werkte, en probeer het nogmaaals: "dat is wel een erg grote hond voor zo’n kleintje." Zij: "kan ik het helpen dat jouw hond bang is? Nee, nu is het mijn schuld! Ineens gebeurt het: ik ‘verhoog’ me tot haar level. "Jij hebt gewoon een dominante hond; die moet je onder controle houden!" Ja, nu zijn de rapen gaar. Krijg de klere wijf! Wat denk je wel niet! Eerlijk waar; ik had zin om dat hele smoeltje te verbouwen en der bril in vieren te delen. En ik sputter nog na: Takkewijf! Graftrut! In plaats daarvan, loop ik door. Manou vervolgt blij haar weg en tippelt achter me aan alsof er nooit iets gebeurd is. Zo, dat lucht op: die hebben we even flink op haar nummer gezet, in gedachten dan. Ik baal op dat moment stevig van mijn goede opvoeding en mijn gedachten gaan ineens uit naar Badr Hari….misschien moeten we niet zo snel over hem oordelen