Woorden

Er zijn geen woorden voor, om de aanslagen in Parijs te beschrijven. Maar waarom spoken er dan zoveel door mijn hoofd? In mijn brein vechten talloze woorden een bittere strijd uit om de eerste plaats. En elke keer als er eentje gewonnen denkt te hebben, dan worstelt een ander woord zich naar de toppositie. Afschuw stond lang op de eerste plaats. Gevolgd door afkeer. Daarna kwam woede. Woede over de lafhartige manier waarop weerloze mensen aan hun einde zijn gekomen. Maar ineens is daar ongeloof. Ongeloof over het idee dat terroristen hun geloof misbruiken om tot zulke afschrikwekkende daden te komen. Verdriet spreekt ook een hartig woordje mee. Verdriet over de vele dodelijke slachtoffers, die niets vermoedend ergens zaten te eten of stonden te genieten van een popconcert, toen het noodlot genadeloos toesloeg. Medeleven stijgt ineens op de ranglijst, medeleven met de nabestaanden en met de vele gewonden die nog vechten voor hun leven. Verwondering staat ook in de top 10. Verwondering over de trieste reacties op social media van mensen die nu alle vluchtelingen en moslims de schuld geven van deze aanslag. Angst heeft ook het hoogste woord. Angst, omdat ik bang ben dat dit niet de laatste bloedige aanslag op onze vrijheid is. Maar tegelijkertijd is er ook de runner-up onverzettelijkheid. Want we moeten door! We mogen ons leven niet laten leiden door terreur. We moeten het vliegtuig blijven nemen. We moeten evenementen blijven bezoeken. We moeten blijven uitgaan. We moeten blijven “leven”. Er is ook een hoge notering voor respect. Respect voor burgemeester Aboutaleb, die rake woorden durft te spreken. Hij roept de moslimgemeenschap op om afstand te nemen van IS en hij durft uit te spreken dat IS weggevaagd moet worden. Het woord troost borrelt ook op in mijn hoofd. Troost in de herdenkingen als uiting van medeleven met de Parijzenaren. Nieuwsgierigheid is ook van de partij. Ik ben heel nieuwsgierig hoe de reactie richting IS zal zijn. Frankrijk heeft inmiddels bommen op Raqqa gegooid. En Rusland stuurt 15.000 militairen richting Syrië. Het lijkt er op dat de Derde Wereldoorlog niet ver meer weg is. Maar laat hoop uiteindelijk mijn woordenstrijd maar winnen. Hoop, dat IS met deze laffe aanslag zijn hand overspeelt heeft en dat de rest van de wereld de strijd volop aan zal gaan met deze terroristen. Hoop, dat de dag ooit aanbreekt dat IS voorgoed het zwijgen wordt opgelegd. Ja, hoop moet winnen. Want verder zijn er echt geen woorden voor.