Parijs ontwaakt

Het is nog maar vijf uur in de morgen,
als de vele doden worden geteld.
Groot zijn verdriet en zorgen,
door al dat onmenselijk geweld.

De balans wordt opgemaakt,
cafés maken hun terrassen schoon.
Parijs is uit een nachtmerrie ontwaakt
Kijk ik op Rue de Crusso, waar ik woon.

De Eiffeltoren trilt van pijn en kou,
geraakt door de wrede daden.
In Bataclan huilt een jonge vrouw,
als agenten tussen de doden waden.

Op Boulevard Voltaire is het stil,
gek, honderden staan er op straat,
maar ‘t is er zo ijzig, surrealistisch kil,
als een veegmachine langs de goten gaat.

Parijs is nu ontwaakt
en is in haar hart geraakt,
maar geeft zich nimmer gewonnen
aan terroristen, die zo iets zijn begonnen!