Tijdelijk even kwijt

Nu het winterseizoen is geopend beleefde ik vorige week een euforisch moment toen ik in mijn jaszak een verfrommeld briefje van 20 euro tegenkwam. Puur genieten om geld waar ik het bestaan niet meer van wist onverwacht weer tegen te komen. Helaas kan het ook precies andersom en dat is nooit leuk. Je weet zeker dat je nog ergens 55 miljoen euro had maar omdat je afgelopen jaar je begrotingen hebt gereorganiseerd is het tijdelijk even kwijt. Net zonde en toch even iets om subtiel aan te kaarten zo dacht ook de Gemeente Amsterdam.
Nu ben ik natuurlijk een totale leek op dit gebied en mag ik hier stiekem geen hele uitgesproken mening over hebben. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan om als goedwillende burger mee te denken. Erg verbaasd was ik overigens niet bij het lezen van het bericht want we hebben al een keer eerder kennis mogen maken met de unieke boekhouding van de gemeente. Eind 2013 werd i.p.v. 1,8 miljoen spontaan 188 miljoen aan woonkostenbijdragen uitgekeerd toen bleek dat de komma op eigen initiatief was verschoven. Die zijn natuurlijk ook beweeglijk en ik vroeg mij af of er ook deze keer een verklaring was voor deze speelse begroting. Die was er gelukkig want het college is hoopvol en stelt dat naar verwachting ‘het geld alsnog opduikt als de afzonderlijke begrotingen verder worden ontvlochten’. Al krijg ik persoonlijk sterk de indruk dat deze vlecht momenteel een behoorlijke klit is toch lijkt dat ontvlechten mij inderdaad een prachtig voorstel. De bezuinigingen op het aantal ambtenaren helpen natuurlijk niet echt lekker mee dus misschien ligt hier dan toch mijn burgerplicht ergens op de loer. Ik was vroeger superhandig met alle varianten vlechten (bijvoorbeeld invlechten en zelfs vissengraat) dus mocht het nodig zijn dan bied ik graag een helpende hand. Want er is zeker nog geen man overboord. Sterker nog de huidige status is uiterst hoopvol. Het is ‘immers niet kwijt maar we kunnen het op dit moment gewoon even niet vinden’ vertelde wethouder Financiën Udo Kock. Om eerlijk te zijn, zeg ik dat ook vaak tegen mezelf. Wanneer ik in mijn tas naar Labello zoek, denk ik ook altijd: Hij is niet kwijt maar ik kan hem nu gewoon even niet vinden, geen paniek. En dat is inderdaad ook heel soms het geval, niet vaak maar het wil nog weleens voorkomen.