SELECTIEF MEDELEVEN

Parijs, 13 april, een serie vreselijke misdaden treft vele onschuldige slachtoffers, maakt vele ernstig gewonden, en tast ons gevoel van veiligheid en welzijn ernstig aan. Alles veroorzaakt door een bende gekken uit naam van een gestoorde, levensgevaarlijke Islamitische sekte. De reactie is wereldwijd. Ook in Nederland slaat het medeleven massaal toe. Nationale rouw, 1 minuut stilte, media die over niks anders meer gaan. Facebookpagina’s met Franse vlag, en nog veel meer.

Maar mij bekruipt wederom een dubbel gevoel. Onze verontwaardiging en medeleven gaan weer huizenhoog, net zoals destijds bij Lady Di, de ramp met de MH17 etc. Maar waarom deden we dat niet toen vorige week een Russisch toestel uit de lucht werd gehaald door dezelfde IS, met 200 weerloze en onschuldige slachtoffers tot gevolg? Wat is het verschil? En er waren in het recente verleden meer vreselijke, weerzinwekkende voorvallen van geweld uit dezelfde Islamitische hoek, en toen reageerden we ook niet zo. Ik noem er een paar: aanslag van Boko Haram in Nigeria met honderden slachtoffers, meer dan 140 studenten gedood in Kenia, een moordpartij in een winkelcentrum in Nairobi, en nog veel meer. Al die voorvallen hebben hier niet geleid tot een dergelijke massale, dagenlange, intense reactie, waarbij geen emotionele zee te hoog lijkt te gaan. Er zijn mensen die niet meer kunnen slapen, en volledig in beslag worden genomen door de nieuwsberichten. Dit kan niet, dit is niet normaal meer.

Wat is er met ons aan de hand dat we in het ene geval doorslaan in bijna hysterisch medeleven, en in het andere geval we de gruwelijkheid niet tot ons door laten dringen, het voor kennisgeving aannemen, en overgaan tot de orde van de dag? Er is iets grondig mis met ons nationale gevoelsleven. We zijn selectief verontwaardigd, en trekken ons het leed aan van slechts een beperkte groep medemensen.

Waren die Russen niet onze medemensen, net als die studenten uit Kenia?