Razende roltrap (Stairway through heaven)

Wegens urgente zaken in Hanzestad Hoorn,koos ik voor een snelle treinverbinding, met medeneming van mijn fiets.
Perron 11 moest ik hebben, daar stond de grote gele intercity alleen nog maar op mij te wachten, snel handelen was geboden.
Zonder veel omhaal stuurde ik het door mijn aan de hand geleide rijwiel de opgaande roltrap op.
Ik had ooit eens eerder met de fiets succesvol zo’n roltrap naar beneden genomen dus omhoog zou toch ook geen moeilijkheden moeten opleveren: FOUT!
Het blauwe kratje op de bagagedrager trok onverwacht zwaar aan de fiets, ik kneep beide handremmen in maar de massa van de bagage trok het voorwiel van de fiets omhoog en op driekwart hoogte werd ik door de steigerende fiets achterover de roltrap afgegooid.
Beneden gekomen op mijn knieën, prees ik mezelf gelukkig dat de fiets op driekwart hoogte was blijven steken, ondanks dat de radeloze roltrap zich met elke voorbijgaande trede de fiets met geweld probeerde los te rammen,door met elk van zijn treden de fietstrapper met een klap te raken waardoor het achterwiel zich piepend in de wand van de razende roltrap probeerde in te graven en de fiets nog vaster bekneld raakte.
Het was een kabaal van jewelste met die gillende achterband op het roestvrije staal van die rammende roltrap. Wat ik nu te doen had was me op mijn knieën me weer naar boven laten voeren, de fiets los te wrikken en mij verder naar het perron te laten vervoeren en daar een bloedneus fingeren
Dat vonden de redeloze roltrap als zowel de fidele fiets alweer geen goed plan.

Ik had net het zadel te pakken toen de fiets en de roltrap beiden besloten hun strijd onverwacht te staken en de fiets los schoot om vervolgens zich, met mij in een innige omstrengeling van de roltrap af te werpen.
Beneden werd ik door een woud van toegestoken handen gered, nog net voordat de roltrap besloot mij met fiets en al voor een derde keer mij naar beneden te werpen.

Omhoog kijkend zag ik nog hoe de rollende roltrap allerlei losgeraakte spullen verder van mij verwijderde,om ze bovenaan op perron 11 te deponeren. Tijdens de recuperatie van dit hachelijke avontuur brachten twee jongedames met elk een schoen van me in hun hand, samen het blauwe kratje dat zij op het perron gejutterd hadden.

Bij het op de fiets herbinden van het kratje bracht even later een ander meisje nog het pakje muesli brood dat ik bij de Plus had gekocht die middag.
Daar was ik haar wel dankbaar voor, want van dit soort avonturen krijgt een adrenalinejunkie best wel honger.