Je suis Lennon

New York, 8 december 1980. Ik had eigenlijk nog nooit van The Beatles gehoord. Maar het nieuws van John Lennon’s overlijden ging niet stilletjes aan me voorbij. Ik herinner me nog altijd de journaaluitzending waarin verslag werd gedaan van de zinloze moord. De beelden vanuit Central Park, waar duizenden mensen voor Lennon’s woning ‘Give Peace A Chance’ stonden te zingen, met tranen in de ogen, kaarsen in de handen en bloemen voor de voeten. Het was de zinloosheid ten top. Het verdriet om een man die de wereld had verrijkt met zijn muziek en zijn boodschap. Doodgeschoten omdat een geesteszieke zijn roem niet kon verdragen. Hoe triest kan het zijn.

Parijs, 13 november 2015. Ik had nog nooit van concertzaal Bataclan gehoord. Maar het nieuws van de aanslagen ging niet stilletjes aan me voorbij. De walgelijke gedachte dat onschuldige concertbezoekers als een koe aan de slachtbank worden doodgeschoten. Het nieuws en de indrukken zullen nog lang blijven hangen vrees ik. Net als de gevolgen ervan. De nabestaanden zullen de pijn en het verlies van hun dierbaren de rest van hun leven blijven voelen. En deze terreurdaden zetten de verhoudingen tussen de westerse wereld en de moslim gemeenschap meer dan ooit op scherp. En dat alleen maar omdat men in de eigen waarheid wenst te geloven en daarbij andere overtuigingen niet wil dulden. Hoe triest kan het zijn.

John Lennon’s werk is nu nog meer nodig geworden dan voorheen. Imagine, Lennon’s lijflied, is hét credo aan het worden van het protest tegen terreur. John Lennon schreef Imagine ruim 45 jaar geleden maar de tekst is actueler dan ooit, zo lijkt het. Het zal hem trots hebben gemaakt maar tegelijkertijd ook ontstellend hard hebben geraakt. Zijn doelstelling om de wereld enigszins vredelievender te maken voelt verder weg dan ooit. En alleen God, Allah, Boeddha, Krishna of wie dan ook, weet hoe vaak Imagine in de toekomst nog nodig zal zijn… Met die intentie zal John Lennon het zeker weten nooit geschreven hebben.

We moeten nu tegen wil en dank constateren dat John Lennon’s ster wederom rijzende is. De man die weer aan populariteit wint, maar nu om de verkeerde redenen. Hij zal de omgekomen slachtoffers op hebben gewacht aan de poorten van het hiernamaals, hoofdschuddend en met tranen in de ogen. Hij zal zijn handen naar ze uitgestoken hebben met de woorden: ‘Je suis Lennon, helaas nog altijd zo beroemd als destijds’.