GELD

Al reizend over de wereld moet je helaas voortdurend van geldsoort wisselen, hetgeen ik ontwend ben sinds we, de hemel zij dank, in Europa de euro hebben. Elke keer bij wisseling van muntsoort moet ik weer een formule bedenken om snel globaal te kunnen omrekenen naar wat iets in euro’s kost.

Deze keer kwam ik aan op tropisch Mauritius en daar hebben ze de ‘rupee’ als muntsoort. Ik kwam uit een land met ‘shillings’ en ik was daar korte tijd millionair. Al snel had ik uitgekiend dat ik daar van de prijzen 3 nullen moest schrappen en vervolgens de rest door 2 te delen om ongeveer het bedrag in euro’s te weten. Dat hielp goed. Totdat je een grens overgaat, dan begint het gedoe weer opnieuw.

Ik kwam laat aan op Mauritius en moest een taxi nemen naar de andere kant van het eiland. Van een vorig bezoek had ik nog wat over, een biljet van 200 rupees, maar ik wist zeker dat het weinig was, maar hoeveel? Geen idee. De chauffeur vroeg 1000 rupees en ik deed net alsof ik dat een redelijke prijs vond. Onderweg vroeg ik de man te stoppen bij een ATM, om lokaal geld uit de muur te trekken. En zo gebeurde, en zo kwam ik er achter hoeveel die rupee waard is en welke formule ik nodig heb om snel en gemakkelijk lokaal geld te kunnen omrekenen naar euro’s. Het is, dacht ik, als volgt: haal er 2 nullen vanaf en tel er de helft bij op, dan heb je ruwweg het bedrag in euro’s De taxirit in het midden van de nacht kostte me dus 15 euro.

De volgende ochtend dronk ik koffie in een goedkoop lokaal tentje. Ze rekenden 25 rupees voor een bak Nescafe, en dat zou dus een onwaarschijnlijke, nog geen 40 eurocent zijn. Dat kan niet waar zijn, bedacht ik me, dus ik sloeg aan aan het herrekenen. En inderdaad: ik heb gisteravond een rekenfout gemaakt, en kom nu op de formule: 2 nullen erafhalen en met een kleine 3 vermenigvuldigen. Dan was de taxirit dus een kleine 30 euro en de koffie 70 cent. Dat klinkt al een stuk aannemelijker, dus nu zal het wel goed zijn. Mauritius staat immers nu niet bepaald bekend om zijn goedkoopte. Het barst hier van de dure, super de luxe resorts, aan een zonnig wit strand, met azuurblauw warm water, en natuurlijk met palmen. Zelf vond ik via het onvolprezen internet een leuk lokaal pension voor 30 euro per nacht, en de palmen en de azurigheid krijg ik er gratis en voor niks bij. Alleen geen zwembad, maar wie maalt daar nu om met een oceaan om de hoek?

En zelfs het omrekenen van het geld is nu een fluitje van een rupee!