Gehoord worden

‘Overal zit een column in.’ Ebru Umar kijkt vriendelijk haar klasje rond. We zitten op een trappetje waarop anders kleuters naar verhalen luisteren, met Ebru voor ons op een barokke stoel die onder Sinterklaas niet zou misstaan. Ik heb bewondering voor Stotterhond (twitternaam) die meerdere malen het woord durft te nemen. In het voorstel rondje vertelt hij waarom hij schrijft. Minuten lijken te verstrijken. Dan is het hoge woord eruit: ‘Ik ben niet zo goed in babbelen.’
Ik ben op het lezersfeest en volg de bij De Metro gewonnen columnworkshop. Waarom ik ben gaan schrijven? Van kinderboek over autisme, naar ambassadeur voor het Fonds Psychische Gezondheid. Ik ben er ingerold, vertel ik, tot mijn verbazing zonder angst. Onze ingestuurde columns worden besproken, stijlvormen komen langs – een brief als stijlvorm is makkelijk, dan kun je niets fout doen –. Ik krijg de mijne terug met complimenten en doorgestreepte woordjes. ‘Allemaal overbodig.’ is het oordeel. Het voelt goed om hardop te zeggen dat ik aan mijn debuut roman werk (advertorial is geen stijl, Eva!) Mijn gedachten dwalen af, zou een gedicht een acceptabele stijlvorm zijn voor een column? Het lezersfeest, ik ben er geweest! Ebru vraagt of het me lukt steeds over hetzelfde onderwerp te schrijven. Autisme wringt zich tussen elke situatie en geeft overal een speciale draai aan. Al is het maar na afloop, als mijn hoofd voelt als een slacentrifuge waarin verhalen geen zin meer hebben, maar slechts suizende letters zijn.

Hier is het niet schrijven en gelezen worden, maar zien en gezien worden. Nou, ik ben gezien hoor. (Eén keer te laat, mijn beurse teen na de voetlanding van een mede feestganger die een glimp van Thomas Acda probeerde op te vangen, verzekert mij ervan dat ik nog dagen stil zal staan bij de avond.) Jammer dat niemand mij herkende. Al glimlachte Loes Luca even naar me. Zou ze me dan toch…? Ik kijk naar Arthur Japin die op tien televisies tegelijk te zien is. Over wat ruggen buigend, vang ik een glimp op van het origineel. Die ziet er hetzelfde uit.

Eigenlijk gaat het om ‘gehoord worden’, denk ik op weg naar huis. Iets waar iedereen naar verlangt. Een schrijver heeft die mogelijkheid in het groot en kan zelfs zorgen dat een hele groep een stem krijgt. Even voel ik mij machtig. Dan hulpeloos. De mooiste woorden en zinnigste zinnen werden al gezegd en geschreven. Ik hoop dat de wereld ooit naar ze leert luisteren…