Een langzame en pijnlijke dood

Cultuur en traditie, misschien toch ingewikkelder dan we dachten? We staan op onze achterste benen als iemand onze cultuur en traditie durft te bekritiseren. Maar wat nu, als wij moeite met iets uit een andere cultuur hebben?

Ik had me heilig voorgenomen om geen energie en letters meer in de zwarte pieten discussie te stoppen, maar toch moet ik het hier nog even aanhalen. Want hoezeer ik ook vind dat zwarte (roet) piet moet blijven, ik wil ook niet dat er iemand gekwetst wordt. Geen volwassenen, geen kind, maar zeker ook geen dier, mag het slachtoffer worden van een cultuur of traditie. Is dat wel zo, dan maak je me echt boos. En zo kom ik toch weer op Spanje, alleen gaat het dit keer niet over de helpers van de goedheilige man.

Het onderwerp hier is een dier. Eéntje die een lange en pijnlijke dood moet sterven om een traditie en een cultuur in stand te houden. Ieder jaar is er namelijk in Spanje, in Medinaceli het ‘Toro de Jubilo festival’. Een jonge stier krijgt tijdens het hoogtepunt van dit feest ontvlambaar materiaal aan zijn horens gebonden. Dit wordt met chemicaliën in de brand gestoken. De angstige stier wordt met zijn brandende hoorns het marktplein op gedreven en daar los gelaten. Een luid joelende menigte ziet hoe de vlammen en vonken flinke schroeiplekken achterlaten, alsof zijn vlees al geen gevoel meer heeft. Ze jagen hem op, totdat alle verschrikkingen het dier volledig uitgeput hebben. Dan wacht zijn beloning: het slachthuis.

Misschien hypocriet, maar dit vind ik dan typisch een stukje cultuur wat echt niet door de beugel kan. Het zijn praktijken die worden verafschuwd als ze de mens worden aangedaan. Dan valt het hele zwarte pieten verhaal hier toch even in het niet. In tegenstelling tot onze zwarte piet, neemt dit dier niet uit vrije wil deel aan deze traditie. Zwarte piet hoeft geen pieterbaas te zijn als hij daar geen zin in heeft. De stier heeft niets te vertellen, hij krijgt door de mensheid de ‘zwarte piet’ toebedeeld.