Clicks, views, likes

De Australische Essena O’Neil kapt met social media. Dat laat ze weten via social media. Ze had ruim een half miljoen volgers op Instagram, werd op andere media als YouTube, Snapchat en Tumblr evenzeer bekeken en verdiende naar zeggen 2000 dollar per foto. Haar aftreden zet aan tot nieuwsberichten en artikelen bij noemenswaardige kranten. Mooi meisje, modellenfiguur, poppengezichtje en ook nog eens veganist. In een video zie ik het achttienjarig meisje jammeren dat alles wat ze ooit online heeft gegooid, nep was. Ze voelde zich ellendig. Het leven dat ze presenteerde, was een leven gedefinieerd door clicks, views, likes. En daarom stopt ze.
Prima, denk ik dan. Doe dat, meid. Alleen stopt ze niet echt. Ze gaat ongegeneerd verder op andere media, en heeft inmiddels een eigen website getiteld: “Let’s Be Game Changers.” In een nieuwe video uit ze haar dankbaarheid voor alle steun en respect die ze nadien kreeg. Echter, ze heeft niet de moeite genomen om de glasheldere hypocrisie te verbergen. Ze is haarscherp in beeld, tranen druppelen op haar Macbook, haar brekende stem echoot door haar vijftig vierkante meter woonkamer. Overigens vraagt ze om donaties om haar luxueuze leven in stand te houden – via social media. Ik weet niet goed hoe ik erop moet reageren. Meisje, volgens heb je jezelf zojuist nepper gemaakt dan je beweert ooit te zijn geweest.
Ik zou de ongelukkige Essena kunnen vergelijken met leeftijdsgenoten die van Syrië naar een betere leefomgeving vluchten, of verkrachte meisjes in India, maar dat is buiten het referentiekader treden. Hoe onterecht haar ongelukkigheid klinkt, valt nog enigszins te verwijten aan haar buitenproportioneel gebrekkige perceptie van de realiteit. Dat social media niet het echte leven is, is in mijn leeftijdscategorie wel bekend. Bij hogere leeftijd daalt zelfs de wetenschap van diens bestaan exponentieel.
In bredere context gaat het vooral om de jonge pubers, iedereen na het millennium die liever achter de gameconsole zit dan schommelt, niet meer kunnen straatvoetballen, dertig Twitter-berichten per dag zonder inhoud. Je kunt je afvragen in hoeverre de zombie-apocalyps dan fictief is, of dat met 1984 niet misschien 2084 wordt bedoeld. In zekere zin heeft Essena O’Neil gelijk. Maar is dit onervaren meisje nou werkelijk het aangewezen rolmodel voor een probleem als dit? Een meisje dat in werkelijkheid de ‘game’ niet ‘changed’? Denk het niet. We zitten niet te wachten op huilende meisjes met eenvoudige rijkdom en faam.