Ouder worden – eng hé!

Daar zit ze. In een oude stoel. Naast haar staat een stok – echt zo’n oma-stok. Ze kijkt televisie, Goede Tijden Slechte Tijden, Flikken Maastricht, het NOS-journaal of De Wereld Draait Door – in het begin had ze moeite met het tempo van Matthijs van Nieuwkerk, maar daar is ze inmiddels gewend aan geraakt. Maar dat is natuurlijk ook niet zo schokkend, iedereen moest toch een beetje wennen aan die snelheid? Matthijs kan nog sneller praten dan dat de meeste mensen kunnen knipperen met hun ogen. Afijn. Ze zit daar, rustig en tevreden.

Ik zet mijn fiets tegen de boom. Doe mijn muziek uit en loop naar de voordeur en zie daar mijn tante zitten, alweer 83 jaar. Als ze mij voor het raam ziet staan verschijnt er een grote glimlach. Licht vermoeid doet mijn tante de deur voor mij open, mentaal is er nog niks aan de hand (zo af en toe wordt er iets vergeten) maar verder is ze nog flink bij de tijd. Fysiek gaat het helaas de laatste jaren wat minder. Een paar jaar geleden had ze kanker, maar dat heeft ze overwonnen.

We praten over het weer, televisieprogramma’s, documentaires, mijn schoolprojecten en altijd komen we uit bij de Tweede Wereldoorlog. Hoe we het gesprek ook beginnen. Het einde staat bijna altijd vast. Ik vind de verhalen uit de oorlog fascinerend, vooral als het wordt vertelt door iemand die erbij was. Nou had mijn tante het niet heel moeilijk in de oorlog – ze hadden namelijk een bakkerij. Maar zelfs bij de kleinste verhalen kunnen wij – de nooit-in-oorlog-opgegroeide-generatie – ons niks bij voorstellen. We praten, en ondertussen relativeer ik mijn actuele problemen.

Mijn tante is niet getrouwd, ze woont al bijna haar hele leven alleen. Ook heeft ze geen kinderen mogen krijgen. Maar toch, genieten van het leven doet ze wel! En dat vind ik het allermooist om te zien. Maar helaas is dit niet normaal in Nederland. Veel ouderen zijn eenzaam, krijgen geen bezoek en kunnen met niemand hun ervaringen delen. Dat idee beangstigd mij. Ik sta nu aan het begin van mijn leven, kan overal naar toe, heb geen fysieke klachten. Maar hoe ziet mijn leven eruit over 70 jaar? Ben ik dan nog nuttig voor de wereld? Zou ik bezoek krijgen? Zou ik ook gelukkig kunnen zijn met de kleine dingen in het leven? Geen idee, de tijd zal het leren. Maar een ding is zeker: ik blijf mijn tante opzoeken. Waarom? Omdat ik het andersom ook zou willen.