Lieve lezers

Verbaast lees ik af en toe de grove reacties die personen onder een artikel plaatsen. Hebben ze enig idee dat er daadwerkelijk iemand rondloopt die dat stuk heeft geschreven? Zouden ze ook die reacties geven als die persoon voor hen zou staan? Het lijkt vaak zelfs op pesten en dát zijn dan volwassenen? Met plaats vervangende schaamte lees ik de reacties. Hoe kun je zo hard zijn tegen mensen die je niet eens kent? Die zich soms zo kwetsbaar opstellen. Hoe zou jij het vinden als er zo tegen jou gepraat werd, of tegen jouw broer, zus, kind of moeder?

Ik had mijzelf al voorbereid: als je een column gaat insturen dan kun je reacties krijgen die je niet aanstaan. Toch stuurde ik mijn eerste stuk in en had niet verwacht dat dáár iets geks over te zeggen viel. Ik schreef namelijk niet over discussiepunten zoals vluchtelingen (of waren het nou gelukszoekers?) of rood met-witte-stippen-pieten en een zwarte sinterklaas. Ik schreef over mijn innerlijke criticus, iets wat bijna iedereen heeft in minder of meerdere mate, best een kwetsbaar onderwerp moet ik zeggen. Ik kreeg heel veel positieve reacties, super leuk! Ik zag geen één negatieve reactie. Is toch geweldig dat je elkaar zo kunt helpen, herkenning is altijd heerlijk om te lezen. Dan denk je soms bij jezelf: ik ben dus niet gek, ik ben niet de enige.

Tot ik op de Facebook pagina van de Metro keek. De ene zei dat ik een schizofreen ben en een ander dat ik iemand ben met een gespleten persoonlijkheid. Er werd zelfs door een mevrouw gesteld dat ik een kronkel in mijn hoofd heb. Super knap dat jullie zoveel mensenkennis hebben, dat je binnen 1 column een diagnose kan stellen. Daar zijn menig professionals jaloers op denk ik. Wanneer jullie de zorg in gaan zou dat veel tijd en geld schelen! Tijd voor een carrière switch?

Gelukkig overheersen de positieve reacties en herkennen veel mensen mijn verhaal.

Lieve lezers, bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om mijn column te lezen en er ook nog op te reageren of te delen. Tegen de mensen die liever anderen belachelijk maken wil ik graag zeggen: Je innerlijke criticus heeft zo te lezen nog de macht, je hoeft niet iemand anders af te kraken om jezelf beter te voelen. Het is mij gelukt dus het lukt jullie vast ook.

Bedankt voor de inspiratie voor deze column.

Met vriendelijke groet,
De schizofreen met een persoonlijkheidsstoornis en een kronkel in d’r hoofd