Ik kan er niet om heen

Op de vlucht en doodsangsten uitstaan ga je pas voelen en begrijpen als het je zelf overkomt. Als je van de ene op de andere dag opeens geen keuze meer hebt en alleen nog de wil om te overleven rest. Er is inmiddels veel gezegd en gesproken over die ene foto.

Een tijdje terug was er bij mij in de wijk roering vanwege de opvang van asielzoekers in een nabijgelegen zorgcentrum. De gemeente hield ter plekke een informatiemiddag. Een groot deel van de omgeving was aanwezig. De meerderheid fel tegen en een kleine groep zwijgzaam voor. Ik behoorde tot de meerderheid. Angst voor het onbekende overheerste. Mijn kind gaat in de buurt naar school, wat voor soort volk betreft het en ga zo maar door. Inmiddels blijken we weinig tot geen overlast te ervaren. Het op straat tegenkomen van een groepje asielzoekers maakt, dat ik nog steeds op mijn hoede blijf. Eerlijk is eerlijk.

Ik merk bij mezelf en in mijn omgeving vooral het uit eigen perspectief redeneren waar het om het asielzoekersvraagstuk aan gaat. Wat overkomt ons, is mijn gezin nog wel veilig, het is hier al zo vol in Nederland.

Ver van mijn bed en vooral heel ver van mijn bed houden maakt opeens plaats voor iets wat nu wel heel dichtbij komt. Dichtbij komt het gevoel. Het gevoel van reële doodsangst ervaren nu de beelden van de vluchtelingen je doen beseffen, dat hun ellende nu toch echt onhoudbaar richting het westen trekt. Ik voel hun angst. Nooit zo ervaren.
Ik voel mijn eigen angst en vertwijfeling. Angst voor die grote onbekende groep waar Nederland niet om heen kan.

Ik stel me voor. Ik ben met mijn gezin op de vlucht en elke dag moet ik vechten om te overleven. De enige plek om veiligheid en rust te vinden is duizenden kilometers verderop. Die plek bereiken, en zo snel mogelijk, is op dat moment ons enige doel. Niets houdt ons tegen. We hebben namelijk niets meer dan overleven.

Welke gemeentes gaan de vluchtelingen opvangen? Eigenlijk hoop ik nog steeds zo ver mogelijk van ons vandaan. Verschrikkelijk om dit zo te voelen en te denken. Het voelt zo, helaas.

Je een voorstelling maken is nog steeds niet echt doormaken hetgeen die vluchtelingen doormaken. Hierdoor blijven we ons zelf voorop stellen. Als het echt niet anders kan, vang ze dan maar op bij ons in de buurt. Maar dan ook echt als het niet anders kan. Ben ik een slecht mens als ik er zo over denk?