Behalve ik dan

Twee jaar lang van intensief samenwerken, samen lachen, klagen en kletsen. En dan is het over. Iedereen gaat door met het werk, behalve jij. Alsof je op de basisschool zit en de hele klas overgaat naar het volgende schooljaar, maar jij blijft zitten. Ondanks het harde werk, de extra uren die je er in hebt gestoken, alle offers die je hebt gegeven, het was allemaal voor niets. Het doet me denken aan een nummer van Normaal: “Godverredomme, woar doe ik ‘t veur? Ik sloof mien ut, it helpt gin zak!”
Het overkwam mij deze zomer. Ik werkte bij de supermarkt, hard en veel, want van stufi alleen kan een mens niet leven. Na twee jaar was de koek op. Na drie tijdelijke contracten werd mij geen vast contract aangeboden, want dat gebeurt alleen als je promotie maakt. Dat zit er niet in voor een Hbo-student die maar 10 tot 16 uurtjes in de week werkt. Je mag gewoon lekker op zoek naar iets anders. Of je nou wilt of niet, die portemonnee komt niet vanzelf vol. Nu heb ik mijn laatste loonstrookje nog niet gehad, dus de pijn in de portemonnee is van later zorg. Maar vanbinnen doet het wel pijn. Mijn collega’s waren mijn maatjes, mensen waarvan ik wist wat ik aan ze had, waar ik op kon rekenen, tijdens en na het werk. Gelukkig voor mij was ik niet de enige die het niet droog kon houden toen ik voor de laatste keer mijn werkkleding uittrok en de kantine uitliep, mijn armen vol afscheidscadeaus.
Ik hoefde echt geen vast contract te hebben bij de supermarkt, ik heb geen ambities om verder te gaan in het supermarktleven, ik studeer niet voor niets. Maar ik heb het geld nodig en kan niet stilzitten. Ik zit nu een week echt werkeloos thuis en verveel me te pletter. En ik weet dat ik niet de enige ben, in mijn jaren bij de supermarkt heb ik collega’s zien gaan en komen. Iedereen wordt vervangen voor een jonger exemplaar. Want als 20-jarige ben je twee keer zo duur als een 16-jarige. Over de productiviteit zal ik het maar niet hebben, dat is ten slotte niet mijn probleem.
Het is een krom beleid, want waar ik ook werk of ga werken in de toekomst, na twee jaar word ik er weer genadeloos uitgetrapt. Het systeem is bedacht zodat werknemers vaker een vast contract krijgen. Tuurlijk, het werkt vast, behalve voor mensen zoals ik dan, je mag na drieëntwintig maanden alweer oprotten. Niemand die daar wakker van ligt, behalve ik dan.