Verlaagde verwachtingen

Mijn vorige relatie was een mislukking. Ik dacht altijd dat het mij nooit zou overkomen. Dat is misschien ook de reden dat je zowel nooit nooit als nooit altijd moet zeggen. En dus zeker niet twee keer in één zin. Het falen van de relatie bevestigde mijn idee over mijzelf dat ik geboren was om te mislukken. Zeker omdat ik heel goed wist wat ik wel en niet moest zeggen, wat ik wel en niet moest doen. Maar het was een complete onmogelijkheid, die hoogstwaarschijnlijk alleen aan mijzelf te wijten was.

Maar toch, als we het toelaten in ons brein om iets genuanceerder over de zaken na te denken, is het waarschijnlijker dat een mislukte relatie te wijten is aan beide betrokken personen. Net zoals in een geslaagde relatie liefde van twee kanten komt, komen in een minder geslaagde relatie verwijten van twee kanten. Want haat is een erg groot woord. Je houdt wel van elkaar, maar het in de praktijk brengen daarvan is een compleet ander verhaal. Alhoewel, houden van… je denkt het. Maar hoe weet je het ooit zeker?

Nu komt er een ongelofelijke cliché: ik heb in elk geval dingen geleerd van de mislukte relatie. Dat is altijd fijn als mensen je daarmee troosten. Want dat was precies de reden dat je eraan begon, toch? Je hebt bijvoorbeeld geleerd hoe het niet moet. Of hoe makkelijk het is om over andere stelletjes te denken dat ze het fout aanpakken. Of hoe moeilijk het is om het zelf beter te doen.

Over troosten gesproken, sommige mensen zijn daar echt ontzettend goed in. Toen je beter was, dacht je dat je nooit meer depressief zou worden, na een depressieve periode van vijf maanden (niet) te hebben geleefd. Als je beter bent, gaat het ook echt heel goed. Je hebt overal zin in, overal energie voor, ziet nergens tegen op, zit boordevol goede ideeën. Mensen halen hun inspiratie uit jou en zijn stiekem een beetje jaloers. En dan gaat het opeens weer slecht. Nou ja, opeens… er was een verband te ontdekken tussen het verslechteren van de hierboven beschreven relatie en mijn gemoedstoestand. Gelukkig zijn er mensen die je opbeuren. Ze zeggen dan bijvoorbeeld: We hadden het eigenlijk wel verwacht dat je weer zou terugvallen. Fijn! Wat een oneindig vertrouwen in mij! Wat maakt dat mij blij! Ik ben in één keer niet depressief meer. De mensen verwachten niet anders van mij. Gelukkig voldoe ik aan de verwachtingen van mensen.