Mijn mooiste herinnering

Op mijn buik baan ik mij een weg door de grote kamer. Om mee heen zie ik louter tafel- en stoelpoten. Mijn wereld is nooit anders geweest. Alles is zo groot, haast intimiderend. Ik ben bang. Waarom ben ik niet zo groot als iedereen? Mijn ogen worden vochtig. Kom op, verman je! Het moet een keer gaan lukken. De wilskracht is enorm. Ik hoor iemand de kamer binnenlopen. Het is mama. Ze gaat op de bank zitten en kijkt toe hoe haar zoon zich als een dweil door de kamer beweegt. “Wanneer gaat het eindelijk gebeuren?”, hoor ik haar hardop zeggen. “Zo te zien duurt het nog wel even”, zucht ze vervolgens. Het gaat over mij, dat weet ik zeker. En ik weet ook precies wat ze bedoelt. Ze wil dat haar zoon zich opricht, stevig op zijn benen staat en met opgeheven hoofd de wijde wereld inkijkt. Mijn fantasie slaat op hol. Hoe zou het toch zijn als ik plotseling in verticale houding voor haar zou opdoemen? Hoe trots zou ze dan wel niet zijn? Deze gedachte alleen al motiveert mij nog meer. Als een echte commando kruip ik met een verbeten gezicht naar de bank. Mama heeft haar aandacht ondertussen richting een lichtgevende kast verplaatst. Op deze kast zijn mensjes te zien, nog kleiner dan ik. “Gelukkig”, denk ik, “ik ben niet alleen”. Mijn ogen draaien snel weer terug en ik vervolg mijn weg totdat mijn neus de stoffen bekleding van de bank aanraakt. Het kriebelt een beetje. Mijn handjes grijpen zich vast aan de leuning. Met vereende kracht trek ik mij omhoog. Gelukt! Zittend op mijn knieën hoor ik mijn hart pompen als een op hol geslagen paard. Maar wilskracht wint het van vermoeidheid. Terwijl ik mij nog steeds stevig vasthoud strek ik mijn beentjes. In een hoek van 45 graden hang ik nu scheef tegen de bank met mijn gezicht tegen de leuning gedrukt. Voetje voor voetje schuifel ik nog dichter naar de bank totdat ik eindelijk een verticale positie heb bereikt. Met knikkende knieën zie ik hoe twee grote ogen mij aanstaren. Ze beginnen te glimmen en weldra rolt er een traan over haar linkerwang. Mama is trots.

Ongetwijfeld mijn mooiste herinnering. Kón ik het me nog maar herinneren. Mama zou het nog wel weten. Ik kijk naar boven en begin te snikken…