Mama is moe!

“Halleluja, nog maar één weekje naar school, en dan is het vakantie, mam!”Annamae springt wild in het rond en er volgen nog allerlei indianenkreten.
Joehoe 6 weken vakantie, en mama is nu al moe. HELLUP hoe kom ik die weken door!
Nu ik zelf een schoolgaand kind heb, realiseer ik me des te meer hoeveel tijd zo’n kind daar wel niet op doorbrengt. Wedden dat de leerplicht is uitgevonden door werkende ouders en huismoeders die ietsje pietsje meer tijd wilden hebben voor zichzelf? Zesentwintig uur per week geen: “Pas op, kijk uit, niet doen, hou op” en “Mama mag ik, mama ik wil, mama ik wil niet”

En dan VAKANTIE!!!
Er is geen ontsnappen meer aan. Eerst had ik nog wat schuldgevoelens over deze gedachte, maar de schaamte voorbij reageren 9 van de 10 ouders op precies dezelfde manier. Natuurlijk, school is belangrijk; lezen, schrijven, rekenen. Maar vooral de eerste twee jaar is school ook een oppas met toegevoegde waarde!
Nu dus de langverwachte vakantie: Wat gaan we doen. Laten we het ‘we’ maar achterwege laten: Als de kinderen het naar hun zin hebben, hebben wij als ouders rust.
Voor mijn oogappel is er niets mooier dan een bomvolle camping met kinderen plus zwembad (met mij er naast voor constante aanvoer van ijsjes, patat etc.) Voor mij is vakantie: Raften op de Colorado, zeilen langs bijna onbewoonde Griekse eilandjes, flaneren op een chique boulevard in Marbella. Een volgeladen familiecamping behoort dus NIET tot mijn favoriete vakantiebestemming.
Gisteren had ik een nachtmerrie: Ik was zandkastelen aan het bouwen met twintig andere uitgezakte mama’s EN IK VOND HET NOG LEUK OOK! Er is vast iets mis met mij, eigenlijk moet ik dit toch leuk vinden; zijn dit toch de krenten in de moederpap?”

Eén troost, laatst zei iemand tegen mij: “Luister, jij hebt gewoon je eigen papje, met rozijntjes”
Laatst kreeg ik er nog één: Als sinds januari vraagt Annamae wanneer ze jarig is; hoofdrekenen is niet mijn sterkste kant dus ik antwoord steevast: dat duurt nog wel even maar nu het dichter bij komt verlangt ze toch een rekensommetje. Ik leid haar dus maar even af met de vraag wat ze graag wil hebben. Nou daar hoeft madam niet lang over na te denken. “Ik wil een zusje.” Oeps. Dat is knap lastig te organiseren als alleenstaande moeder en ik zeg haar dan ook”Lieverd, daar heeft mama een papa voor nodig.” Ik had de verwachting dat dit antwoord afdoende zou zijn, maar nee hoor. Met een bloedserieus gezichtje zegt ze: “Oh, maar je mag die van mij wel lenen hoor!”