”Fok jou!”

Haasten, haasten. Ik sjees door de straten. Op zoek naar een uitdaging.
Een uitdaging die het saaie leven van een altijd maar dromende jonge vrouw moet bevredigen.
Een bevrediging die uiteindelijk moet leiden tot succes.
Maar wat is succes?
Is dat niet een woord die er alleen maar toe leidt dat velen als een hitsige hengst al haastend door het leven draven, omdat het succes wordt geëist?
Geëist door een maatschappij die als een baby met een slabbetje om, altijd maar kwijlt bij de gedachte aan geld en macht, want owee als je geen geld hebt en owee owee als je machteloos door het leven gaat.
Het was een onuitgesproken verwachting dat ik zou gaan studeren. Voor dokter, rechter of advocaat. Dat leidt nou eenmaal tot succes. Toch?! Bovendien werd ik vereerd met de titel:¨Slimme meid.¨ De slimste uit mijn vriendenkring; het werd van mij verwacht.
En waarom ook niet? Kijk maar naar Moszkowicz. Dat is toch die succesvolle advocaat met geld en macht? Totdat het leven (of de staat) —wat jij wil— hem dat alles ontnam.
Hij heeft in ieder geval zijn naam nog. Dat doet hem goed tijdens RTL Boulevard.
Maar hoe zat het nou weer? Oh ja, zelfs daar mag hij niet langer aanschuiven.
Keuzes, keuzes. Alles in het leven draait om het maken van keuzes.
Zal ik nou wel die master afmaken of niet? Want hoe zat het nou weer met Moszkowicz? Ik kan natuurlijk altijd nog in de politiek.
Daar heb je geen opleiding voor nodig. Het enige wat je daar moet kunnen is liegen. Keihard liegen. En degene die het beste liegt wordt Minister President. Maar zelfs dat kan ik niet.
Ik heb het geprobeerd! Krijg het gevoel dat ze het gelijk doorhebben. Dus ik zwijg. Meestal zeg ik gewoon waar het op neer komt.
Lekker op z’n Hollands het hart op de tong dragen. Bovendien heb ik mij als Nederlands-Antilliaanse ‘allochtoon’ volkomen geïntegreerd.
Zo schreeuw je het ene moment ¨Fok jou¨ naar die dikke politie agent, terwijl je je middelvinger naar hem opsteekt, en zo lig je het volgende moment in houdgreep op de grond, terwijl je in de boeien geslagen wordt. (Willekeurige gedachte)
Want hoe zat het nou met die ene (door de politie vermoorde) Arubaan?
Ik draag nou eenmaal het hart op de tong. Dat is pas vrijheid! Pure vrijheid! Vrijheid van meningsuiting! Of was het vrijheid van waarheidsuiting?
Ik weet het niet. Jij wel?
Wat ik wel weet is dat ik mij haast. Ik sjees door de straten van Rotterdam, onderweg naar mijn 9 tot 5 baan.
En succes? Tja…die komt vast nog.