Voor Gijs en Ruben

Het is 11 juni, iets voor vieren ofzo. Ik zit in de trein. De Whatsapp-groep van mijn klas zorgt er ongeveer om de seconde voor dat mijn telefoon bijna van het tafeltje af trilt.

"Is er al iemand gebeld?" "Laat ff weten als je gebeld bent." Dat was zo’n beetje de stijl van het gros van de berichten.

En dan opeens de eerste; "GESLAAGD!" En er volgen er meer. De groepsapp ontploft daarna helemaal. Naast de berichten van de geslaagden zijn er natuurlijk ook felicitaties van de immer trouwe klasgenoten. Straks nog naar school, de cijferlijst ophalen en dan barst het feest los.

Ook in de groepsapp van mijn vrienden druppelen de "GESLAAGD"-berichtjes binnen. Daar ook felicitaties en een klein feestje. Dat is natuurlijk geweldig nieuws, dus het duurt ook niet lang of Facebook staat er vol mee.

Ikzelf ben ook geslaagd, ik moest mezelf dus flink in toom houden in de trein, dus ik keek heel erg blij naar die Facebook-berichten. Totdat ik me begon af te vragen hoe Ruben naar die berichten aan het kijken was, of Gijs. Zij moeten een herexamen maken. Ik kan me niet indenken hoe dat voelt. Je ziet iedereen euforisch feestvieren en je zit zelf alleen maar te vloeken en tieren dat je het net niet gehaald hebt. En op dat soort momenten moet je er zijn voor je vrienden, daarom ook deze column.

Beste Gijs en Ruben, en ook de vele anderen die in dezelfde situatie zitten; ik wil jullie nog heel veel extra succes wensen, en ik geloof in jullie. Jullie hebben het hele jaar hard moeten knokken en jullie gaan het nu dus ook godverdomme halen. Dan trakteer ik op pils, deal?