Thea van de kringloop

Ik ben een dakhaas. Altijd al geweest. Vroeger bleef ik het liefst onderaan de boom staan, terwijl mijn vrienden achter de bladeren, in de zon verdwenen. Tijdens mijn boekbespreking in groep acht was ik zo zenuwachtig, dat ik in mijn broek plaste. Die anekdote gaat nu, jaren later, nog steeds als een lopend vuurtje door alle middelbare scholen van Noord-Limburg.

Eind januari werd ik gevraagd om iets van mijn schrijfwerk voor te dragen. De organisator beloofde me een relatief groot publiek, en de mogelijkheid om de hele avond gratis bier te drinken. Ik had dus geen enkele reden om te bedanken.

Om mijn plankenkoorts voorgoed te bezweren, reageerde ik: ja, ik zal er zijn.

Een maand later kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik zat in de trein, en was mijn tas, met daarin alle papieren houvast die ik nodig had, vergeten bij de kringloop waar ik die ochtend een oude camera had gekocht. Er waren twee opties: afzeggen, of uit het blote hoofd voordragen.

Ik belde de kringloop, en kreeg Thea aan de lijn. Thea vertelde dat ze een hernia had, en het liefst aan de kassa bij de voordeur werkte. Ook zij ging liever niet de hoogte in, want dat betekende krachtinspanning. En krachtinspanning betekende pijn. Toen ik haar in detail had uitgelegd waar ik mijn tas verloren had, besloot ze de trap te nemen. Wat zij eigenlijk nooit deed, durfde ze nu wel. Terwijl ze in een slakkengang de trap besteeg, bleef ze tegen me praten. Over haar kinderen. Over haar hond die de kat van de buren had doodgebeten, waardoor ze niet meer over straat durfde. Over een namiddag in Juli, toen haar man zei dat hij van een ander hield.

Vijftien minuten, tien treden en talloze anekdotes later was ze eindelijk op de eerste verdieping. Het duurde een Oydssee, maar het resultaat mocht er wezen. De tas stond er. Ze zou er een sticker op plakken, en dan zou het helemaal goed komen.

Toen ik de telefoon weer terug in mijn broekzak schoof, voelde ik me langzaam rustiger worden. Tijdens het overstappen kocht ik een klein schriftje, en probeerde ik mijn teksten voor de geest te halen. Als Thea boven kon komen zonder erbij neer te vallen, dan kon ik ook optreden zonder in mijn broek te plassen.