Slagroomtranen

Hoera, mijn moeder is jarig. Ze viert het einde van een jaar dat gemist had kunnen worden. Kanker nam haar man én haar borst. De aanwinst van haar nieuwe heup weegt daar nauwelijks tegenop. De grote opkomst op haar verjaardagsfeest, doet vermoeden dat de gasten hiervan doordrongen zijn.

Ook mijn peettante toont empathisch vermogen met haar aanwezigheid. Plus een cadeau. Met de mededeling dat haar hele gezin ook zó ziek is geweest. Nog nooit zoveel snot gezien. Echt heel erg. Ze waren net op tijd uit de zakdoeken. Anders hadden ze dit feestje niet gehaald.

Peettante stiefelt doelgericht door naar de woonkamer. Daar is het feest.
Mannen rond de eettafel. Vrouwen rond de salontafel. Snaai op beide tafels.
Moppen en sterke verhalen aan de ene. Roddels en kinderprestaties aan de andere.

In de keuken pakt mijn moeder haar cadeau uit. Ondertussen kijkt ze mijn neef aan en vraagt welke taart hij wil. Appeltaart dus. Met slagroom, ja lekker! Op zoek naar de slagroomspuit, legt ze peettante’s cadeau naast de prop cadeaupapier. Het is een rol aluminiumfolie.

Ik kijk naar mijn neef. Die is stilgevallen, midden in een nieuw begonnen zin. Zijn appeltaart is buiten beeld. Niet eens vanwege de slagroommuur die mijn moeder tegen de zijkant heeft gestuukt. Neefs blik blijft vastplakken aan de rol aluminiumfolie. Mijn neef, in de verste verte geen familie van mijn peettante, is een schat. Ongetwijfeld zoekt hij naar redenen waarom een rol aluminiumfolie een jarige zou kunnen behagen.
Zelf ontroerde hij mijn moeder, met een bos rozen uit eigen tuin. Liefdevol gekweekt. De rozenstruiken had hij nog samen met mijn vader geplant.

Mijn neef kijkt mijn moeder aan. Mijn moeder vangt zijn blik. De kruimel taart die mijn moeder uit de springvorm snoepte, komt er met driedubbele vaart weer uit.
Het woord op haar lippen slikt ze snel in, want mijn peettante banjert al weer binnen. Waar haar appeltaart blijft. Ja slim bedacht hè, in de keuken is aluminiumfolie altijd handig. Kan je alles mee inpakken. Ze stapt door naar de WC.

Mijn moeder is geen blingbling-type. Heroïne-verslaafd evenmin. Desondanks gebruikt ze wel eens aluminiumfolie.
Getuigt deze rol aluminiumfolie van lef of lulligheid?

’Stom-me trut’ articuleert mijn moeder.
‘Ze bedoelt het goed’, raffelt ze er snel achteraan. Het is natuurlijk wel familie.
‘Zure slagroom in aluminiumfolie voor haar verjaardag’ stelt mijn neef voor.
‘Voor op haar zelfgebakken lucht.’

De slagroommuur huilt langs de appeltaart omlaag.