Leffelen

Ik woon in Amsterdam en in Amsterdam is iedereen hip. En happening, dat zijn we ook. Ik hou niet zo van modern taalgebruik, evenmin van succesverhalen. Hippe mensen zijn succesvol. En blij. Het stroomt via honderd kanalen mijn hoofd binnen. Ik hoef mijn computer maar op te starten en daar zijn ze. Te chillen in hotspots. Te upgraden op vakanties. En als het weer even tegenzit gooi je er gewoon een filtertje overheen, dan zie je er niets meer van.

Ik durf het ook niet altijd. Lef. Volgens de sociale media ben ik een stijgende lijn met genoeg vrienden om op mijn verjaardag mensen te moeten afwijzen aan de deur. Genoeg likes om een demonstratie mee te starten. ‘Het gaat goed met je, hè?’ Ik zwicht en vertel dat ik een nieuwe voorstelling aan het maken ben. Ja, voor meerdere festivals. Dat ik er geen subsidie voor heb gekregen, laat ik maar even achterwege. Het is net zo’n leuke avond.

Je moet het maar durven. Lef zit niet in winnaars. Het is net zo durven uit te weiden over de tegenslag als over een triomf. Lef is op een meisje afstappen, terwijl al je vrienden kijken. Een selfie maken na een fietstocht door een regenbui. Het is openstaan voor een kans, zonder verwachtingen. En als je uitgestrekt over het asfalt ligt, met kapotte knieën en een bloedlip, een vriend bellen en zeggen: ik weet het even niet. En dan even leffelen.