Lef
Velen zullen lef associëren met parachute springen of bungyjumpen. Iets doen waarbij je risico’s neemt. Waarbij je een gevaar trotseert. Waarbij de adrenaline door je aderen giert. Ik heb het allebei gedaan. En die adrenaline is er zeker. En toch ligt daar voor mij niet de essentie van lef tonen.
Deze dingen deed ik voor de kick. En een beetje om stoer te doen. Bewust een gevaar opzoeken waarbij je ook weet dat er statistisch gezien maar een kleine kans is dat het mis gaat. Om die kick. Die boost voor je ego. Voor die adrenaline die je het gevoel geeft dat je de wereld aan kan. Maar lef. Nee. Dat is volgens mij iets anders.
Lef tonen gaat niet over het extreme opzoeken. Het is het overwinnen van je angst en twijfels. Het toch doen. Ondanks alle redenen die je kunt bedenken om te blijven waar je bent. Mijn persoonlijke twijfel ligt in het feit dat ik niet weet of ik het wel goed doe. Moet ik deze column wel schrijven? Ben ik wel geschikt voor die baan? Kan ik nu nog piano les nemen, of ben ik al te oud om dat nog goed te kunnen leren? Het zijn dit soort twijfels of onzekerheden die ervoor zorgen dat het moeilijk is om die stap te zetten. Om te durven. Om te besluiten dat je verder wilt. Daar heb je lef voor nodig.
Lef tonen is essentieel als je alles uit het leven wilt halen wat er in zit. Je twijfels aan de kant zetten en luisteren naar je diepste behoefte. Solliciteren op die functie. Gewoon omdat je nee hebt, en je ja kunt krijgen. Omdat er anders nooit iets gaat veranderen. Terwijl er in je onderbuik dat gevoel is dat je zo ontzettend graag wil weten: “wat als”.
Dat is waar je lef toont. Waar je spring. Dat bungyjumpen is een metafoor. Misschien dat mensen daarom zo graag springen. Omdat je op dat moment, heel even, zonder inhoudelijke gevolgen voor je verdere leven, je lef kunt tonen en kunt voelen hoe dat voelt. Toch doen. Zoals je dat in het echt leven ook zou willen.
En zou moeten. Als je er alles uit wil halen wat er in zit. Want een moment van lef kan alles veranderen. En als je het niet doet, zal je nooit weten hoe het had kunnen zijn.