L(e)ef

Ik groeide op met een duidelijke rolverdeling tussen man en vrouw. Vader werkte hard en bood het gezin veiligheid, moeder zorgde voor haar kroos en schone onderbroeken. Die structuur schiep een verwachting en zolang iedereen zich daar aanhield waren we allemaal tevreden. Dat niet alleen het gezin een bepaalde houding van je vraagt maar de maatschappij ook, werd pijnlijk duidelijk toen ik in het derde jaar van de middelbare school koos voor Zorg & Welzijn. Blijkbaar viel ik buiten het verwachtingspatroon wat bestaat van mannen. ‘Ga jij die vrouwenopleiding doen?’, ‘Dan moet je later bejaarden wassen hé!’. En inderdaad, ik zat met nog één jongen in de klas die homo was en een aantal jaar later wist ik alles van geslachtsdelen op hoge leeftijd. Nou en! Ik voelde me goed als ik mensen hielp en dat ik met nog 28 jongedames in de klas zat was voor mij als heteroman geen enkel probleem.

Misschien zit het ‘abnormale’ er wel bij mij ingebakken. Als ik terugkijk op mijn leven zit het vol tegenstrijdigheden. Zo werd ik grootgebracht zonder televisie terwijl alle kinderen er eentje hadden en is mijn vader gelovig en mijn moeder absoluut niet. Ik denk dat hinken op twee gedachten een genuanceerd beeld geeft van de werkelijkheid. Het geeft mij als persoon een vrij gevoel omdat het niet uitmaakt voor welke kant je kiest. Beter gezegd, doe wat goed voelt en waar je interesse ligt zonder stil te staan bij verwachtingen van de buitenwereld.

Hoewel ik van mijzelf denk dat ik normale dingen doe, merk ik aan mensen om mij heen dat niet alles direct geaccepteerd wordt. Ik ben een jongeman van 24 die samen met zijn vriendin flessenpost maakt. Klasgenoten reageerde verbaast: ‘Waarom zou je dat doen?’ Toen ik laatst mijn kast aan het besmeuren was met schoolbordverf stond mijn huisgenoot er hoofdschuddend bij: ‘Ongelofelijk’ hoorde ik hem zeggen. Een middagje wandelen over een BloteVoetenPad wordt door mijn vrienden bestempelt als één grote grap. Maar waarom? Is het echt zo dat het gros bepaalt wat normaal is? Die gedachte maakt mij soms angstig. Laat mij dan maar gek zijn.

Tijdens mijn opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening – meer dan 80% is wederom vrouw – maakte ik kennis met een belangrijke gedachte: ‘Je leert door jezelf vreemde elementen eigen te maken’. Precies dat denk ik ook. Doen wat je wilt terwijl de wereld iets anders verwacht. Dat is lef hebben.