Kleurplaten en skinnydippen

06:00uur. Als een getrainde militair spring ik direct op uit mijn twijfelaar. Een type bed dat uitstekend bij mijn karakter past. Ik sla mijn naakte lijf in een oversized vest en zwaai de deur van mijn kledingkast open. Er hangt een lange spiegel in. Met out of bed hair en het slaap nog in mijn ooghoeken, kijk ik mijzelf streng maar met een vragende blik aan. Heb ik lef? Mijn wenkbrauwen fronsen en ik trek een gezicht alsof ik moet niezen. Ik probeer mijzelf in te beelden, bungelend aan een parachute en uit een vliegtuig springend, kitesurfend, skinnydippend, snowboardend, spuitend en slikkend, diepzeeduikend, basejumpend, schansspringend, minirokjes dragend, sauna bezoekend, blowkartend, in de buitenlucht seksend, surfend, backpackend, abseilend, bergbeklimmend… Voelen dat je leeft! Tsjakka!

Mijn hart begint steeds nadrukkelijker te bonzen en ik zie mijn ogen angstig van links naar rechts schieten.

Ok. Een schijterd dus.

Ik knal de kastdeur dicht en loop richting de douche. Onderweg aai ik mijn poes over het gevoeligste plekje, net boven haar staart. Heeft zij haar pleziertje ook weer gehad voor vandaag. Ik laat de stralen van de douche over mijn naakte lijf vallen. Het water is koud, maar ik blijf verdomme staan. Wat nou geen lef?! Die ene keer dat ik wel uit een vliegtuig wilde springen, was dat om ergens van weg te gaan. Te vluchten van een burn-out.
Mijn lef zit ‘m juist in het aangaan van dingen.

Eenmaal op mijn hippe transportfiets voel ik mijn buik kriebelen. Ik ben nerveus. Wat zal er vandaag aangeraakt, opgerakeld of bekritiseerd worden? Ik tel in mijn hoofd de dagen. Al 8 maanden lang, 5 dagen in de week en 7 uur per dag leg ik mijzelf – vrijwillig! – onder de loep en laat ik mij door tientallen therapeuten en groepsleden aanspreken op elke poep en scheet die ik laat. (Of niet laat, want ook daar valt natuurlijk iets over te zeggen: “Je hebt je altijd in moeten houden in jouw gezin van herkomst”, bijvoorbeeld)

Na die 8 maanden ken ik mijzelf bijna niet meer. Alles wat bij mij leek te horen, zoals mijn hobby’s, talenten, opvoeding, overtuigingen, gewoontes, kledingstijl, karaktertrekken, passies, ingesleten patronen; het is allemaal beoordeeld, bekritiseerd, verworpen en aan de kaak gesteld.

Almost thirty en ik kan mijn kleurplaat weer helemaal opnieuw inkleuren. Voelen dat ik leef! Tsjakka!

Ik ga mijn kleurtjes weer bij elkaar zoeken!

Wie heeft hier nou lef.