Je suis Kenia

Waar wil ik mijn kolom over schrijven? Over diepgaande filosofische gedachten, over het cultureel erfgoed van onze voorvaderen, over het feminisme zodat ik onze voorvaderen “voormoeders” ga noemen, over zeehelden van vroeger die stiekem in slaven handelden, of over iets wat altijd scoort in een moderne klaagmaatschappij: ergernissen? En wat hebben ergernissen dan met lef te maken? Mmm, Loesje zegt: “Leven is het meervoud van Lef!” Dus laat ik mijn alledaagse ergernissen die ik tegenkom in mijn leven op papier zetten.

Met stip op nummer 1 (ook omdat ik deze column schrijf in een stilte coupe): Mensen die bellen in de stilte coupe op de sporadische momenten dat er genoeg plek is in de trein. Gevolgd op de voet door mensen die stil staan voor rood terwijl daar totaal geen reden voor is en ik eindelijk wind in de rug heb. Maar de enige ergernis die er voor mij op dit moment echt toe doet is de massale verontwaardiging over een vliegtuigramp waarbij Nederlanders omkomen en schietpartijen in Parijs waarbij Europeanen worden neergeschoten, terwijl ik geen nieuwsitem of stille tocht zie ter nagedachtenis aan de 800 in Kenia gegijzelde studenten en de 147 studenten die daar zijn afgeslacht. Ik erger me aan het feit dat het niemand kan schelen dat de Kenianen zijn neergeschoten vlak nadat de hele wereld Charlie was. Wie is er nu Kenia? Wie is er nu boos om het onrecht dat hen is aan gedaan? Ik ben boos op iedereen die vandaag niet huilt om Kenia, ik erger me aan degene die zorgeloos aan de telefoon praat over ditjes en datjes in de stilte coupe. Ik erger me aan degene die voor het stoplicht stilstaat zonder stil te staan bij die vermoorde studenten in hun universiteit en ik ben woest op een ieder die niet het lef heeft om een ander in hun waarde te laten en te laten leven (als meervoud van lef).