Het lef!

Hoe haal je ’t in wiens naam dan ook in je hoofd? Terwijl er toch al zoveel in je omgaat. Twijfel – altijd weer die eeuwige twijfel. De vraagtekens. De schreeuwende stemmen. Doe het niet! Je bent gek! Waarschijnlijk wel. Maar alles beter dan te blijven steken in de mainstream van de middelmatigheid, het grijs dat niet half zoveel tinten bevat als een zekere rolprent. Alles beter dan een kloon te zijn van het klootjesvolk en vlak voor je dood die gehate onsterfelijke woorden ‘had ik maar’ over je droge lippen te laten komen. Het heeft al te lang geduurd voordat je besefte dat lef zou moeten lijken op het Jiddische ‘lev’, leven, dat ‘moed’ betekent.

Eindelijk kun je ‘At last I see the light’ mee galmen met de personages van een zekere sprookjesfilm, terwijl je heel goed weet dat je leven niet altijd een sprookje zal zijn. Neem mij nou. Tegenwoordig mag ik mezelf hoofdredacteur noemen van een grote site, terwijl ik mezelf nooit op enige leidinggevende kwaliteiten heb kunnen betrappen. Begin ik mijn eigen tekstbedrijf, terwijl ik mezelf nooit als ondernemer zag en niet weet of klanten wel op me zitten te wachten. Goed, het kwam ook omdat twee jaar vertellen waarom ik juist bij bedrijf ABC tot en met XYZ wilde werken me meer dan de keel uitkwam. Maar ik geloof er ook écht in. In wat ik te vertellen heb. In wie en wat ik ben.

Als ik mijn mond niet open doe, niet voor het voetlicht treed, zal de wereld nooit weten welk talent er aan me verloren gaat. Míjn wereld. Het gros van de goegemeente mag me gerust voor gek verklaren en me pestgrondig haten. Zolang ik een trouwe groep fans heb, kan ik alles aan en hebben. Vooruit, mezelf laten zien en kennen blijft ergens spannend. Ander zou het geen ‘lef’ meer heten, zou het apathische lethargie zijn, zou het me niets kunnen schelen.

Het boeit me juist wél, niet geketend aan de gekmakende gedachte wat mensen al dan niet van me zouden kunnen denken – de arrogante alleen al dat ik zou kunnen gedachtelezen. Laat mij maar mezelf blijven. De moed om te leven, en niet alleen een overlever te zijn, is een geschenk aan mezelf. En een uitnodiging aan de ander om hetzelfde doen. Laat ons het mooiste in elkaar naar boven halen en de wereld maar schreeuwen dat we gek zijn.