Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt!

‘Nee hoor, echt niet! Mijn hele leven ben ik bezig geweest dit te bereiken, waarom zou ik dat nu opeens opgeven?! Dat je het in je hoofd haalt…’

Toch is het gebeurd, het is weg. In één klap. Telkens had ik er nachtmerries van. Ik droomde dat ik dagenlang alleen maar kon huilen. Enorme spijt had ik dan, ik kon het mezelf niet vergeven. Toch heb ik het gedaan. Ik heb er niet veel bij nagedacht, het moest zo zijn.

De mensen leken op het eerste gezicht best aardig, ze begroetten me vriendelijk. Dat beeld veranderde echter snel toen de deur met een dreun achter me dicht sloeg en een hete golf van paniek mij overviel. Ze namen mijn jas van me af; het enige wat nog vertrouwd aanvoelde en een illusie van veiligheid creëerde. Tegen mijn verwachtingen in werd ik direct meegenomen, ik had geen enkele inspraak. Ergens was dat ook wel prettig, zelf zou ik het alleen maar uitstellen. Ik trilde op mijn benen. Zo zelfverzekerd mogelijk liep ik het pand door. Ik deed zo mijn best een glimlach op te zetten, dat mijn mondhoeken er uitgeput van raakten. Mijn bezwete handen veegde ik af aan mijn broek. Het liefst wilde ik heel hard wegrennen maar ik besloot door te zetten. Ik hield me groot en luisterde naar de vrouw die druk gebaarde dat ik moest gaan zitten. Naar mijn gevoel heb ik wel uren in die stoel gezeten, af en toe begon de vrouw uit het niets tegen me te praten. Met geen mogelijkheid kan ik me herinneren wat ze heeft gezegd. Steeds spookte die nachtmerrie door mijn hoofd. Het ergste moest nog komen, dat wist ik. Ik kneep mijn ogen dicht en deed ze niet meer open totdat ik op moest staan. Met een witte doek over mijn hoofd werd ik naar een andere ruimte begeleid, waar ik weer plaats moest nemen. Mijn ogen piepten net onder de doek uit en zagen vaag een gedaante op me af komen, gehuld in een zwart gewaad.
Nu ging het gebeuren.

‘Kijk eens!’ klonk een schelle vrouwenstem. Ik hief mijn hoofd op en keek recht in mijn eigen ogen die angstig terug staarden. Op datzelfde moment stroomde alle spanning uit mijn lichaam en lukte het me eindelijk om weer rustig adem te halen. Niet gek, dacht ik. Ik was oprecht blij. Vanaf die dag werd alles anders.

Tsja, het eist nu eenmaal veel lef om je haar kort te laten knippen.