Een enkeltje ver-weg-van-hier

Thailand, Indonesië, China… Gulzig blader ik door een reisgids over verre bestemmingen met een fantasie die op hol slaat. Eerst naar Beijing de Chinese muur bekijken, dan naar Xi’an voor het Terracottaleger en tenslotte naar Hong Kong voor … nou, gewoon naar Hong Kong.

Waar dat verlangen om de wereld te ontdekken nou precies vandaan komt, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik elk continent gezien wil hebben voordat het ‘Huisje-boompje-beestje’-verhaal begint. (Tenminste, als mijn portemonnee dat toelaat). Hoe vaak is mij niet verteld dat “Als je wilt gaan, moet je het nu doen, anders komt er niet meer van!”. Maar is dat echt zo? Is er geen tijd of geld meer voor verre reizen, als je eenmaal een gezin hebt? Of is die behoefte gewoon ineens verdwenen en heb je andere verlangens in die fase van je leven?

Ik vraag me af of, als in mijn levensfase (begin twintig) vastigheid de boosdoener is, de volgende levensfase dan betekent dat je vast wilt zitten. Desalniettemin, kan ik me niet voorstellen dat, wanneer je hebt een gezin hebt, je niet meer enthousiast kan worden van parelwitte stranden, van uitgestrekte Afrikaanse savannegebieden of van eeuwen oude tempels. Zit er geen avonturier in ieder van ons? Heeft niet iedereen de stiekeme wens om een enkeltje te boeken met de bestemming ver-weg-van-hier en avontuur om elke hoek?

De moeders en vaders onder ons zullen nu wel denken: “Wacht jij maar af, wacht maar tot je zelf een gezin hebt, dan piep je wel anders!”. Een gezin, daar moet ik nu nog niet aan denken! Vooral nu ik de verfilming van het boek, De Ontsnapping, van Heleen van Royen heb gezien. Lef is een enkeltje boeken en het vliegtuig in stappen of, zoals in de film, de auto pakken en kijken waar je uit komt. Hoe kan het dat dit lef er in de ene levensfase wel is en in de andere blijkbaar minder? Een enkeltje ver-weg-van-hier is misschien wat overdreven. Het hoeft volgens mij niet eens ver weg te zijn en het mag ook een retourtje zijn, maar geloven in “Het komt er niet meer van”, dat doe ik niet.